Евгений - ДДТ

«Мой дядя самых честных правил,

Когда не в шутку занемог,

Он уважать себя заставил,

И лучше выдумать не мог.

Его пример другим наука;

Но, боже мой, какая скука

С больным сидеть и день и ночь,

Не отходя ни шагу прочь!

Какое низкое коварство

Полуживого забавлять,

Ему подушки поправлять,

Печально подносить лекарство,

Вздыхать и думать про себя:

Когда же черт возьмёт тебя!..».

А.С.

Пушкин

Немного ел, немного пил,

В плену иллюзий жил Евгений.

И дядин труп давно остыл

Среди причудливых растений.

Он поливал их иногда —

Герань, гортензии, алоэ.

Евгений, гроб, их было двое,

И дней спокойных череда.

Звенела мелочь по карманам,

Росли ракеты и свекла.

Неспешно кровь бойцов текла

В деревни наши из Афгана.

Генсеки дохли каждый год.

В очередях с утра стояли

Герои чугуна и стали —

Сорокаградусный народ.

Короче, жили налегке.

Как Пушкин, солнышко светило.

Онегин, сидя на толчке,

Мог наслаждаться тем, что было.

Татьяна редко заходила,

Поднять пыталась член и дух.

Она Евгения любила,

Но он инертен был и глух…

Но либералы, Горбачёв,

Их жизнерадостные трели

Взорвали мозг, сказав, почём

В плену иллюзий жил Евгений.

И разливался плюрализм,

И герменевтика вещала,

Ито скоро будет новый «изм»,

Маршировать для счастья — мало!

Но объяснить никто не смог

Нам про ответственность свободы.

Пока все пели, под шумок

Украли углеводороды!

Потом всему пришла хана.

Сгорел Союз, развал и горечь.

Жевала сникерсы страна,

У власти вновь жирела сволочь.

Евгений тихо отползал,

Бежав с окопов Перестройки.

Он тонко чувствовал и знал

Апокалиптичность русской тройки.

Гроб выл, чесался по ночам,

С утра страдая паранойей.

Онегин, глух к чужим речам,

Беседы вёл с самим собою.

О том, что с правдой слита ложь,

Порядка нету и морали,

О том, что делай всё что хошь,

Но делать что, не рассказали.

Как отказаться от гробов,

Что в головах засели странных?

Как без кисельных берегов,

Как без молочных рек из крана?

Чуть не забыл я про Татьяну.

Она учителем была.

С Евгением, дурным и пьяным,

С трудом, но иногда жила.

Когда настали перемены,

Пошла работать в магазин.

Её, бесчувственной к изменам,

Увёз в Дубай один грузин.

Но потихоньку извели

Апологетов перестройки.

Гробы на кухнях зацвели

В плену восточной новостройки.

И перепуганный народ решил —

Пусть лучше будет Путин!

Убрали новый поворот,

Вернулись к старой доброй жути.

Переписали, как всегда,

Гробы, историю, колени.

Герань, гортензии, Евгений,

За дядю пили иногда.

А он столетья, как живой,

В цветах, привычно чем-то пахнет.

На этом всё, пока не жахнет

Господь по нам иной судьбой…

Ай да Пушкин, ай да сукин сын!

Стань как Пушкин, не ссы…

«Ең адал ережелердің ағасы,

Мен қатты ауырған кезде,

Ол өзін құрметтеуге мәжбүр етті

Ал мен одан жақсысын таба алмадым.

Оның басқаларға үлгісі – ғылым;

Бірақ құдай-ау, не деген жалықтырдық

Күндіз-түні отыратын науқастармен,

Бір қадам да қалдырмай!

Қандай төмен алдау

Жартылай өлгендердің көңілін көтеру

Оның жастықтарын жөнде

Дәрі беру өкінішті

Күрсініп, өзіңіз ойлаңыз:

Шайтан сені қашан алады!..».

А.С.

Пушкин

Аздап жеп, аздап ішіп,

Евгений иллюзиялардың тұтқынында өмір сүрді.

Ал ағайдың мүрдесі әлдеқашан суыған

Біртүрлі өсімдіктер арасында.

Ол кейде оларды суарды -

Герань, гортензия, алоэ.

Евгений, табыт, олардың екеуі болды,

Және тыныш күндер тізбегі.

Қалталарда ұсақ-түйек шырылдады,

Зымыран мен қызылша өсті.

Жауынгерлердің қаны ақырындап ағып кетті

Ауғанстаннан келген ауылдарымызға.

Жыл сайын бас хатшылар қайтыс болды.

Таңертеңнен бері кезекте тұр

Темір мен болаттың батырлары

Қырық дәрежелі адамдар.

Қысқасы, олар жеңіл өмір сүрді.

Пушкин сияқты күн жарқырап тұрды.

Онегин, итермелеп отырды,

Менде бар нәрседен ләззат аламын.

Татьяна сирек келді,

Мүше мен рухты көтеруге тырысты.

Ол Евгенийді жақсы көрді

Бірақ ол инертті және саңырау болды ...

Бірақ либералдар Горбачев,

Олардың көңілді триллдері

Қанша деп миын қағып жіберді

Евгений иллюзиялардың тұтқынында өмір сүрді.

Ал плюрализм тарады

Ал герменевтика сөйледі

Жақында жаңа «изм» пайда болады,

Бақыт үшін шеру аздық етеді!

Бірақ ешкім түсіндіре алмады

Біз бостандық жауапкершілігі туралы.

Барлығы ән айтып жатқанда, атын жамылып

Олар көмірсутектерді ұрлады!

Сонда хан бәріне келді.

Одақ күйді, күйреді, ащы болды.

Шайналған Сникерс елі

Қайтадан бейбақ билікке келді.

Евгений үнсіз жүгіріп кетті,

Қайта құру окоптарынан жүгіру.

Ол нәзік сезінді және білді

Апокалиптикалық орыс үштігі.

Табыт айқайлады, түнде қышиды,

Таңертеңгі параноид.

Онегин, басқалардың сөздерін естімейді,

Өзімен әңгімелесіп отырды.

Өтірік шындыққа қосылатыны туралы,

Тәртіп пен адамгершілік жоқ,

Өзіңіз қалаған нәрсені істеу туралы

Бірақ олар маған не істеу керектігін айтқан жоқ.

Табыттан қалай бас тартуға болады,

Біртүрлі адамдардың басында не бар?

Кисель жағалаулары жоқ сияқты,

Краннан сүтті өзендер болмаса қалай?

Мен Татьяна туралы ұмытып кете жаздадым.

Ол мұғалім болған.

Евгениймен, жаман және мас,

Қиындықпен, бірақ кейде өмір сүрді.

Өзгеріс келгенде

Дүкенге жұмысқа кетті.

Ол сатқындыққа сезімтал емес,

Мен бір грузинді Дубайға апардым.

Бірақ ақырын кетіп қалды

Қайта құру үшін апологтар.

Асүйлердегі табыттар гүлденді

Шығыстағы жаңа ғимараттың тұтқынында.

Қорыққан адамдар шешім қабылдады -

Путин жақсы болсын!

Жаңа бұрылыс жойылды

Бұрынғы жақсы қорқынышқа оралу.

Әдеттегідей қайта жазылды,

Табыттар, тарих, тізелер.

Герань, гортензия, Евгений,

Кейде ағайға ішетін.

Ол ғасырлар бойы тірі сияқты,

Гүлдерде әдетте бір нәрсенің иісі шығады.

Бұл өлгенше

Жаратқанның бізге тағдыры басқаша...

Иә, Пушкин, иә, қаншық бала!

Пушкиндей бол, сіреспе...