На небе вороны - ДДТ

На небе вороны, под небом монахи,

И я между ними, в расшитой рубахе

Лежу на просторе, легка и пригожа;

И солнце взрослее, и ветер моложе.

Меня отпевали в громадине храма,

Была я невеста, прекрасная дама.

Душа моя рядом стояла и пела,

Но люди, не веря, смотрели на тело.

Судьба и молитва менялись местами.

Молчал мой любимый и крестное знамя.

Лицо его светом едва освещало.

Простила его, - я ему все прощала.

Весна, задрожав от печального звона,

Смахнула три капли на лики иконы,

Что мирно покоилась между руками.

Ёе целовало весёлое пламя.

Свеча догорела, упало кадило;

Земля, застонав, превращалась в могилу.

Я бросилась в небо за лёгкой синицей,

Теперь я на воле, я - белая птица!

Взлетев на прощание, кружась над родными,

Смеялась я, горя их не понимая.

Мы встретимся вскоре, но будем иными -

Есть Вечная воля, зовёт меня стая.

Аспандағы қарғалар, аспан астындағы монахтар,

Ал мен олардың арасында, кестелі көйлек киемін

Мен ашық жерде жатырмын, жеңіл және әдемімін;

Ал күн жасы үлкен, жел жас.

Мен ғибадатхананың төбесінде жерлендім,

Мен келін болдым, сұлу келіншек болдым.

Жаным қасында тұрып ән салды,

Бірақ адамдар мәйітке сенбей қарады.

Тағдыр мен дұға орнын ауыстырды.

Үнсіз менің сүйіктім және крест туы болды.

Оның жүзі әрең жанды.

Мен оны кешірдім, бәрін кешірдім.

Мұңды сыңғырдан дірілдеп көктем,

Ол белгішенің бетіне үш тамшысын тамызды,

Бұл екі қолдың арасында тыныштықта болды.

Оны көңілді жалын сүйді.

Шам жанып кетті, хош иісті зат құлады;

Еңіреп жатқан жер көрге айналды.

Жеңіл сиськи үшін аспанға жүгірдім,

Енді бостандықта, ақ құспын!

Қоштасуда ұшып, туыстарды айналып,

Мен күлдім, қайғы оларды түсінбейді.

Біз жақында кездесеміз, бірақ біз басқаша боламыз -

Мәңгілік ерік бар, Отар мені шақырады.