Уездный город - ДДТ

Чутко спит уездный город, пар дыхания над нами.

Окна с жёлтыми глазами.

Дочь, как пленного, веду.

Иммигрантка за прилавком с равнодушными ногами.

Мы с товарищем штурмуем этот вражеский редут.

А потом в соседнем сквере на обдолбанной скамейке

Достаём два литра хрени и заводим разговор.

Колбасу, как гильотина режет нож из нержавейки

И выносит нашей жизни свой суровый приговор.

После первой друг смотрел куда-то светлыми очами.

По щеке к земле катилась непокорная слеза.

Чьи-то тени в облаках гремели ржавыми ключами.

Вдалеке кипело солнце да сверкала бирюза.

Третий выпили за башню, за морских глухих окраин

Не нашедших, не узнавших для чего и почему.

После пятой мы братались, как Чапаев и Сусанин.

Налетели тут мигалки, дали всем по кочану.

А теперь, в сырой темнице, где неясно, что свершится

Греет душу сигарета каплей вечного огня.

Завтра – суд, а за решеткой в небе томная Жар-птица

Изумрудным косит глазом на него да на меня.

Расскажи нам, кем мы были, что искали, как любили?

Ты была моей, девица или всё – тяжелый сон?

Под луной растёт крапива на заброшенной могиле,

А вдали хохочет праздник - колокольный перезвон.

Уездік қала ұйықтап жатыр, тыныс буы үстімізде.

Сары көздері бар терезелер.

Мен қызымды тұтқын сияқты алып жатырмын.

Аяқтары немқұрайдылықпен үстелдің артында тұрған иммигрант.

Менің досым екеуміз осы жаудың редубіне шабуыл жасап жатырмыз.

Сосын жақын маңдағы саябақта таспен көмкерілген орындықта

Біз екі литр сусын алып, әңгіме бастаймыз.

Шұжық гильотина ретінде тот баспайтын болаттан жасалған пышақты кеседі

Және ол біздің өмірімізге өзінің ауыр жазасын алып келеді.

Біріншіден кейін досы жарқын көздерімен бір жерге қарады.

Көзінің жасы оның бетінен жерге домалап түсті.

Бұлттағы біреудің көлеңкесі тот басқан кілттерді сықырлатты.

Алыстан күн қайнап, көгілдір ұшқынды.

Үшіншісі мұнара үшін, теңіздің шетінде мас болды

Не үшін және не үшін табылған жоқ, үйренбеген.

Бесіншіден кейін Чапаев пен Сусанин сияқты бауырластық.

Бұл жерде жарқыраған шамдар ұшты, бәріне қырыққабаттың басын берді.

Ал енді не болары белгісіз дымқыл зынданда

Темекі жанды мәңгілік оттың бір тамшысымен жылытады.

Ертең – сот, аспандағы темір тордың ар жағында әлсіреген Өрт

Изумруд көз оған да, маған да сығырайды.

Айтыңызшы, біз кім едік, не іздедік, қалай сүйдік?

Сен менікі ме едің, қыз, әлде мұның бәрі ауыр арман ба?

Ай астында қалдырылған молада қалақай өседі,

Алыстан мереке күледі - қоңырау үні.