Церковь - ДДТ

Я — церковь без крестов лечу, раскинув руки.

Вдоль сонных берегов, окаменевшей муки.

Я — вера без причин, я — правда без начала.

Ты слышишь, как вскричала душа среди осин.

Я — птица без небес, я — каменное эхо.

Полузабытых мест печальная примета.

Полночная Луна мои бинтует раны,

Да, серые туманы купают купола.

Я — церковь без крестов стекаю вечно в землю,

Словам ушедшим внемлю да пению ветров.

Я — память без добра, я — знанье без стремлений.

Остывшая звезда, пропавших поколений.

В душе моей темно, наколки о изменах,

Разбитое стекло,

А завтра я умру, прольётся дождь покоя.

Из памяти уйду, взорвавшись над рекою.

Мен крестсіз, қолды созған шіркеуді ұшып келемін.

Ұйқылық жағаларды бойлай, тасталған ұн.

Ақылсыз сеніммін, бастаусыз ақиқатпын.

Құттардың арасында жанның қалай айғайлағанын естисің.

Аспансыз құспын, тас жаңғырықпын.

Жартылай ұмытылған жерлер - қайғылы белгі.

Түн ортасы ай жараларымды таңады,

Иә, күмбездерді сұр тұман жуады.

Мен жерге мәңгілікке ағып жатқан крестсіз шіркеумін,

Өткендердің сөзін, желдің әнін тыңдаймын.

Жақсылықсыз жадпын, талпынбай біліммін.

Суыған жұлдыз, сағынған ұрпақ.

Менің жанымда қараңғы, сатқындық туралы татуировкалар,

сынған шыны,

Ал ертең мен өлемін, тыныштық жаңбыры жауады.

Жадымды қалдырамын, Өзен үстінде жарылып.