Террорист - ДДТ

Оглянулся, вся тихо, хвоста вроде нет колодец двора, яма чярного хода

Заколочена.

Чярт бы побрал этот свет, липнущий сверху чухонским уродом.

Выход — гнилая пожарная лестница хрупкая, св*лочь, и окна вокруг.

Ползут этажи так убийственно медленно мимо дрожащих, истерзанных рук.

Что пялишься, д*ра, я ведь не голый!

Я не к тебе, я не бабник, не вор!

Я — террорист!

Я — Иван Помидоров!

Хватит трепаться, наш козырь — террор!

Припев:

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Гремит под ногами дырявая крыша, ныряю в чердачный удушливый мрак.

Пока вся нормально.

Голуби, тише!

Г*дьте спокойно, я вам не враг.

Вот он — тайник, из него дуло чярное вытащил, вытер, проверил затвор

Ткнул пулемятом в стекло закопчянное в морды кварталов, грызущих простор.

Гул голосов снизу нервною лапою сгряб суету в роковые тиски.

Скучно вам, серые?

Счас я накапаю правду на смирные ваши мозги.

Припев:

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Замер народ перерезанный пулями дернулся, охнул, сорвался на визг

Моя психоделическая какофония взорвала середину, право-лево, верх-низ.

Жрите бесплатно, царячки природы, мысли, идеи, вся то, чем я жил.

Рвите беззубыми ртами свободу, вонзившуюся вам между жил.

Припев:

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Люди опомнились, опрокурорились, влезли на крышу, — Вяжи подлеца!

— Я ж холостыми, — харкая кровью, он выл на допросах, еле дыша.

— Ради любви к вам пошел я на муки, вы же святыни свои растеряли!

— Нечего, п*дла, народ баламутить!

Взяли и вправду его… Тра-та-та!

Припев:

Тра-та-та-та-та!

Жан-жағыма қарадым, бәрі тыныш, құйрық жоқ сияқты, ауланың құдығы, қара өткелдің шұңқыры

Отырған.

Диаграмма бұл жарықты алып, жоғарыдан Чухонның еріксіздігі сияқты жабысып қалар еді.

Шығу жолы - шіріген өрт баспалдақтары, нәзік, лас және айналадағы терезелер.

Едендер дірілдеген, азаптаған қолдардың жанынан өте баяу өтіп бара жатыр.

Неге қарап тұрсың, анашым, мен жалаңаш емеспін!

Мен саған емеспін, мен әйелқұмар емеспін, ұры емеспін!

Мен террористпін!

Мен Иван Помодоровпын!

Әңгімеңізді доғарыңыз, біздің козіріміз – террор!

Хор:

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Аяғымның астынан ағып жатқан төбесі сықырлайды, шатырдың тұншықтырған қараңғылығына сүңгемін.

Бәрі жақсы болған кезде.

Көгершіндер, тыныш болыңдар!

Сабыр ет, мен сенің жауың емеспін.

Міне, бұл - жасырынған жер, одан қара тұмсықты суырып алды, оны сүртті, жапқышты тексерді

Ол автоматпен ашық жерлерді кемірген аудандардың аузындағы түтінге боялған шыныға тигізді.

Жүйке табанымен төменнен шыққан дауыстардың дүмпулері бос әурешілікті өлімге әкелетін жамандыққа айналдырды.

Сіз сұр түстен жалықтыңыз ба?

Бір сәтте мен сіздің момын миларыңызға шындықты тамызамын.

Хор:

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Адамдар қатып қалды, оқпен кесілді, дірілдеп, дем алды, айқайлады

Менің психикалық какофониям ортаңғы, оң-сол, жоғарғы-төменде жарылып кетті.

Табиғат ханшайымдары, ойлар, идеялар, мен өмір сүргеннің барлығын тегін жеңіз.

Тамырларыңыздың арасында тұрып қалған еркіндікті тіссіз ауыздармен жыртыңыз.

Хор:

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Тра-та-та-та-та!

Ел-жұрт есін жиды, ақымақ қылды, төбеге шықты – Тоқыма тоқпақ!

«Мен бойдақпын», - деп қан түкірді, ол жауап алу кезінде әрең дем алды.

- Саған деген махаббатым үшін мен азапқа бардым, бірақ сен киелі жерлеріңнен айырылдың!

- Ештеңе жоқ, е-е, жұртты дүрліктіретін!

Олар оны шынымен де алып кетті... Тра-та-та!

Хор:

Тра-та-та-та-та!