Проводник - ДДТ

Что мне расскажет спящий проводник?

Пустые, дребезжащие стаканы

На столике купейном у окна,

Несущегося мимо станции, вспорхнувшей в темноте.

Мента, курящего в кулак

заснеженной пустыни, точнее — глубины.

Где, как нетрезвый, глупый ученик,

стыдливо вывернув карманы, —

мир наш пред Господом поник.

Когда со мною встретится она — веселая, без грима,

проявятся ли строчки на листе

бумаги, что я комкал и таскал

в башке своей, как в мусорной корзине,

поверив благородной пантомиме — ее безмолвной красоте?

Когда минуты станут длинными руками

неотвратимой смерти,

чем время будем мерить мы?

Во что сыграем с ветром, облаками — одни среди зимы?

Что мне расскажет Родина моя

с плывущими кусками на экране

Любви замерзшей, вьюгой февраля,

в пустой и темной пропасти зрачка

по расширяющейся звездной пилораме?

С водой технической, прокисшей в кране,

в разбитом шприце тощего торчка,

что в туалете просыпается, зевая,

и смотрит на поля.

Страж у дороги — пухлый снеговик,

смотрящий зорко черными углями

на сползший в яму старый грузовик,

и тусклый мат, и полный жизни крик.

Заливисто сверкает детвора,

лишенная абстрактного мышления,

мир символов нелепых разрушая,

ни с чем чужим взгляд этот не мешая,

сметает нас, как мусор со двора.

Что мне расскажет нищая старуха

на злом перроне, с полным котелком

картошки сваренной —

назойливая муха,

под хамством мокнущая, как под кипятком?

За поездом устало семенит —

глазами, полными разлуки и труда,

руками, верными прощению и ласке.

— Сынки, еда… — чуть слышно говорит, —

кому, сыночки, деточки, — беда.

Что мне расскажут эти города:

Многоэтажки, склады, чьи-то норы,

Одушевленные граффити гаражи

и серые бетонные заборы?

Унылая, неверная среда

всех дней недели, ловит поезда,

что до смерти ей надоели.

Окраин грязных этого покоя

никто не ценит, верится с трудом,

что столько поколений есть в крови сего надоя.

Но там, где третий, рядом ещё двое,

и свечкой теплятся церквушка и роддом.

Куда они все едут?

Что влечет

нас всех в пространствах этих дальних,

что в этих городах суицидальных

где точно всё и всё так любит счёт?

Там всё конечно, кроме пустяков,

что вечностью особенно любимы.

И хочется простить мне остряков,

в пространство бросивших:

«НЕТ, НЕ РАБЫ МЫ!»

Ұйықтап жатқан кондуктор маған не дейді?

Бос, дірілдеген стақандар

Терезе жанындағы купе үстелінде,

Қараңғыда дірілдеп вокзалдың жанынан өтіп бара жатыр.

Мента жұдырықпен темекі шегу

қар басқан шөл, дәлірек айтқанда - тереңдіктер.

Қайда, мас, ақымақ студент сияқты,

ұялып қалтасын ашып, -

Жаратқан Иенің алдында тыныштығымыз бас иеді.

Ол мені кездестіргенде - көңілді, макияжсыз,

жолдар парақта пайда болады

мыжып, сүйреп апарған қағаздарым

оның басында қоқыс себетіндегідей,

асыл пантомимаға сену - оның дыбыссыз сұлулығы?

Минуттар ұзын қолдарға айналғанда

сөзсіз өлім,

Уақытты қалай өлшейміз?

Қыстың ортасында желмен, бұлтпен - жалғыз не ойнаймыз?

Отаным маған не дейді

экранда қалқымалы бөліктермен

Мұздатылған махаббат, ақпанның бораны,

оқушының бос және қараңғы тұңғиығында

кеңейіп жатқан жұлдызды аралау зауыты арқылы?

Техникалық сумен, шүмектегі қышқылмен,

арық маскүнемнің сынған шприцінде,

ол дәретханада оянады, есінейді,

және өрістерге қарайды.

Жол бойындағы күзетші - томпақ қар адам,

қара көмірмен қырағы қарап

шұңқырға түсіп кеткен ескі жүк көлігінде,

және күңгірт төсеніш және өмірге толы жылау.

Балалар жарқырайды,

дерексіз ойлаудан ада,

күлкілі рәміздер әлемін жою,

бұл көрініс басқа ештеңеге араласпай,

бізді ауладағы қоқыстай сыпырып әкетеді.

Қайыршы кемпір маған не дейді

зұлым платформада, толы қазанмен

қайнатылған картоп -

тітіркендіргіш шыбын,

қайнаған судың астында сияқты дөрекілік астында сулану?

Пойыздың артында шаршап ұсақтайды -

бөліну мен еңбекке толы көздері,

кешірім мен сүйіспеншілікке адал қолдар.

– Ұлдарым, тамақ... – дейді әрең естілетін дауыспен, –

кім, ұлдар, балалар, қиыншылықта.

Бұл қалалар маған не айтады:

Көп қабатты үйлер, қоймалар, біреудің шұңқырлары,

Анимациялық граффити гараждары

және сұр бетонды қоршаулар?

Тұңғиық, сенімсіз орта

аптаның барлық күндері пойыздарды ұстайды,

оның өлгенше зеріккенін айтты.

Бұл лас демалыстың шеттері

ешкім бағаламайды, сену қиын,

осы сүттің қанында қанша ұрпақ бар.

Үшіншісі қайда, жақын жерде тағы екеуі бар,

ал шіркеу мен перзентхана шам шамындай жарқырап тұр.

Олардың барлығы қайда бара жатыр?

Ол нені білдіреді

бәріміз осы алыс кеңістіктерде,

бұл қалаларда суицид

бәрі қайда және бәрі санауды жақсы көреді?

Әрине, бәрі бар, ұсақ-түйектерден басқа,

бұл мәңгілік ерекше жақсы көреді.

Мен өз ақылымды кешіргім келеді,

лақтырғандардың кеңістігіне:

«ЖОҚ, БІЗ ҚҰЛ ЕМЕС!