Небо над озером - ДДТ

Небо над озером кружит и служит лучам заходящего солнца

Я на груди твоей долго искал не любви — понимания света.

Время прощается жизнью зеленой, вырвались умбра и стронций.

Смерть налетела и рвет, что осталось от нас и индейского лета.

Руки твои здесь остались держать голоса и запахи мира.

Помню, как ты обнимала глазами полет голубиного поля

Все, что здесь было осталось двоим — это я и пустая квартира.

Верность и трепет снегов за окном объяснили новые роли.

Все что кричало должно замолчать мешает узнать, как ты дышишь.

Вселенная в чашке воды на столе, испаряясь стала печалью.

Роль эту мне никогда не прожить, какую музыку слышишь.

Паузы сны, а вокруг тишина все что тебе я вручаю.

Көлдің үстіндегі аспан айналады және батып бара жатқан күн сәулелеріне қызмет етеді

Ұзақ уақыт бойы мен сенің кеудеңнен махаббат емес, жарықты түсінуді іздедім.

Уақыт жасыл өмірмен қоштасып жатыр, янтар мен стронций қашты.

Ажал келіп, бізден және үнді жазынан қалғанды ​​жұлып жатыр.

Әлемнің дауыстары мен иістерін ұстау үшін қолдарыңыз осында қалды.

Көгершін даласының ұшқанын көзіңмен құшақтап алғаның есімде

Мұнда тек мен және бос пәтер қалды.

Терезенің сыртындағы қардың адалдығы мен дірілі жаңа рөлдерді түсіндірді.

Айқайлағанның бәрі үнсіз қалуы керек, сіздің тыныс алуыңызды білуге ​​кедергі жасайды.

Үстел үстіндегі бір кесе судағы ғалам, буланып, мұң болды.

Мен бұл рөлді ешқашан өмір сүрмеймін, қандай музыка естисіз.

Үзіліс - бұл арман, ал үнсіздік - мен саған беретін нәрсе.