Москва, Садовое Кольцо - ДДТ

Ночь.

Куранты бьются злея, что-то брат им невдомёк,

Чьи бредут очки да шея, кто торчит у Мавзолея,

Чей дымится, еле тлея, сигареты огонёк.

Это я, туманом стылым разлагаюсь по Москве

Духом бледным и унылым злой простуженною силой

Надоедливой постылой в беспартийной голове.

А на улице Арбате на серебряном канате проституток выводили на расстрел,

А из тьмы автомашины каучуковые спины обещали всероссийский беспредел.

Я брожу туманной ночью по проспектам по дворам

Вижу ночью я воочию, кто гниёт и рвётся в клочья,

Кто ломает позвоночья, остывая по утрам.

Я дышу столичным газом, чеченею на ходу

Ощущаю город разом и крестом, и унитазом

Злым булгаковским рассказом, как блаженство, как беду.

А на улице Тверской, эх, в натуре, пир мирской - там тусовка, весь бомонд крутят смерти хоровод.

Там любой чл*н и кл*тор переменам всяким рад, он в Кремле стоит за Питер, под Москвой за Ленинград.

Наблюдаю, как отравой льётся шумная толпа

Жадной жаждущей оравой, тараканьей шустрой лавой

То ли левой, то ли правой без кувалды и серпа.

Я плыву усталым Ноем, я кричу спасенным Лотом,

Я кажусь себе героем небесами звездным роем.

Банкой спермы, геморроем, а точнее - идиотом.

Ничего не понимаю я в передовой глуши

Замерзаю и сгораю, умираю, воскресаю,

Балансирую по краю в вечных поисках души.

А на новеньком вокзале под весёлым потолком гастарбайтеры страдали, вывозили их силком.

Без наград и без зарплаты, как героев соцтруда, увозили автоматы, коммуналки поезда...

Түн.

Қоңыраулар ашулы соғып жатыр, олар ағасы туралы білмейді,

Кімнің көзілдірігі мен мойыны тентіреп, Кесенеде кім шығып тұр,

Шылым шегетін, әрең түтін, темекі жарығы.

Бұл менмін, Мәскеудің суық тұманындай ыдырап жатырмын

Бозарған және көңілсіз рухпен, жаман суық күшпен

Бейтараптардың басында тітіркендіргіш жек.

Ал Арбат көшесінде күміс арқанмен жезөкшелерді атуға шығарды,

Ал көліктің қараңғылығынан резеңке арқалар бүкілресейлік заңсыздықты уәде етті.

Тұманды түнде аулалардағы даңғылдарды бойлай кезіп жүрмін

Мен түнде өз көзіммен көремін, кімнің шіріп, ұсақталып жатқанын,

Таңертең салқындаған омыртқаларды кім сындырады.

Капитал газымен тыныстаймын, Шешенді жолда

Мен бірден қаланы және крест пен дәретхананы сезінемін

Зұлым Булгаковтың әңгімесі бақыт сияқты, қиыншылық сияқты.

Ал Тверьская көшесінде, о, натуралды, дүниелік той - той бар, бүкіл сұлулық өлімнің дөңгелек биін бұрады.

Онда кез келген мүше және кеңсе қызметкері кез келген өзгерістерге қуанады, ол Кремльдегі Петербургті, Мәскеу түбіндегі Ленинградты жақтайды.

Мен шулы тобырдың у сияқты төгілгенін көремін

Ашкөз шөлдеген топ, тарақан епті лава

Не солға, не орақсыз оңға.

Мен шаршаған Нұхпен жүземін, құтқарылған Лутпен бірге айқайлаймын,

Мен өзімді аспанның батыры, жұлдызды үйір сияқты көремін.

Шәует құмырасы, геморрой, дәлірек айтсақ, ақымақ.

Ештеңені түсінбеймін, озық даладамын

Тоңып, күйіп, өл, тіріл

Мен жанды мәңгілік іздеуде шетте тепе-теңдікті сақтаймын.

Ал жаңа вокзалда көңілді төбенің астында гастарбайтерлер зардап шекті, оларды күшпен шығарып салды.

Наградаларсыз және жалақысыз, Социалистік Еңбек Ерлері сияқты, олар пулеметтерді, коммуналдық пойыздарды алып кетті ...