Дом - ДДТ

В новом районе, бывшем загоне, вырос огромный цементный кокон.

Серая пыль, затвердев в бетоне, схватила и держит тысячи окон,

Тысячи стенок, балконов, дверей, тысячи вечнозеленых людей,

Тысячи разнокалиберных глаз, тридцать тысяч зубов, и пять тысяч фраз.

Стилизованный внук Карбюзье с Вандерое: небо — два с половиной метра,

Очередной рывок домостроя — девять квадратов на человека!

Пищеводы подъездов, давясь, пропускают тысячи тонн живой биомассы.

«Нам лучше не надо» — это считают передовые рабочие классы.

Тысячи кухонь каждое утро жарят на нервах куриные яйца.

В тысячах спален каждое утро, нежно сопя, расплетаются пальцы.

Здесь ежедневно кого-то хоронят, через неделю — горланят свадьбы.

Не стой под балконом — горшочек уронят, легче родной, не провалилась кровать бы!

Одиночество здесь — царица досуга, среди соседей — ни врага, ни друга,

Тем не менее все про всех все знают, вечерами стены почти исчезают.

Вон, бабка сидит и грустит у окна, нет ни овец, ни козы, ни коровы,

Ей на балконе завести бы быка, а то на кой хр*н такие хоромы?

Я тоже живу здесь в квартире сто три и у меня двенадцать замков на дверях.

Я закаляюсь летом без горячей воды и размножаюсь зимой при электро-свечах.

Я замурован в этом каменном веке, я опечатан в этом чертовом блоке,

Я наблюдаю, как в сжатые сроки сосед убивает в себе человека.

Миллионы мечтают об этой крыше, нет им покоя под залатанным небом,

Тысячи глоток.

граждане, тише!

Ведь я помню, когда мы делились хлебом,

Делились солью, посудой, дровами, ходили к соседкам за утюгами,

Слушали хором футбол и хоккей, короче были, были…

Заколдованный мир в эту темную ночь, твои окна — звезды галактик,

но я лечу прочь.

Каменеющий мир, окольцованный быть, быть может только любовь сможет всем нам

помочь

Остаться людьми, остаться людьми, остаться людьми, остаться людьми,

остаться людьми…

Жаңа ауданда, бұрынғы алқапта үлкен цемент піллесі өсті.

Сұр шаң, бетонда қатайтылған, мыңдаған терезелерді ұстап алады,

Мыңдаған қабырғалар, балкондар, есіктер, мыңдаған мәңгі жасыл адамдар,

Мыңдаған түрлі көздер, отыз мың тістер және бес мың сөз тіркестері.

Карбюзьенің Вандероймен стильдендірілген немересі: аспан екі жарым метр,

Тұрғын үй құрылысындағы тағы бір жаңалық – бір адамға тоғыз шаршы метрден!

Кіреберістердің өңеші тұншығып, мыңдаған тонна тірі биомассаны өткізеді.

«Жақсы болар едік» – бұл озық жұмысшы табының пікірі.

Мыңдаған асүйлер күнде таңертең жүйкелеріне тауық жұмыртқасын қуырады.

Мың жатын бөлмеде күн сайын таңертең ақырын қорылдап, саусақтар тарылады.

Мұнда күн сайын біреуді жерлейді, бір аптадан кейін - айқайлаған тойлар.

Балконның астында тұрмаңыз - олар кастрюльді тастайды, бұл сіздікіден оңай, төсек құлап кетпес еді!

Мұндағы жалғыздық - бос уақыттың ханшайымы, көрші арасында жау да, дос та жоқ,

Соған қарамастан, бәрі бәрі туралы бәрін біледі, кешке қабырғалар дерлік жоғалып кетеді.

Онда әже терезеде мұңайып отырады, қой да, ешкі де, сиыр да жоқ,

Оның балконында бұқа болуы керек, әйтпесе неге мұндай сарайлар бар?

Мен де осында жүз үшінші пәтерде тұрамын, есіктерде он екі құлып бар.

Жазда ыстық сусыз қатып, қыста электр майшаммен төлдейтінмін.

Мен осы тас дәуірінде қоршалғанмын, мен осы қарғыс атқыр блокта мөрленгенмін

Көршінің аз уақыт ішінде өз ішіндегі адамды қалай өлтіретінін бақылаймын.

Миллиондар осы шатырды армандайды, оларда жабынды аспан астында тыныштық жоқ,

Мың жұтым.

Азаматтар, тыныш болыңдар!

Нан бөліскен кезіміз есімде,

Олар тұз, ыдыс-аяқ, отын бөлісті, көршілеріне үтік алуға барды,

Олар футбол мен хоккейді бір ауыздан тыңдады, қысқасы, олар болды ...

Бұл қараңғы түнде сиқырлы әлем, сіздің терезелеріңіз галактикалардың жұлдыздары,

бірақ мен ұшып бара жатырмын.

Шыңғырған тас әлем, бәлкім, бәрімізге тек махаббат ғана қол жеткізе алады

Көмектесіңдер

Адам бол, адам бол, адам қал, адам бол

адам болып қалу...