Бродяга - ДДТ

На дороге разбитое тело,

На деревьях останки души -

Одинокая смерть пролетела,

В этой Богом забытой глуши.

Он лежал на истлевшем бурьяне,

Плыли в небе слепые глаза.

Безымянный, босой, окаянный,

А вдали собиралась гроза.

На груди в свете молний сияли

Два червя да серебряный крест.

А вдали молча горы стояли,

Стерегли пустоту этих мест.

Эй, бродяга, ты сын человечий,

Где твой конь, где жена, где село?

Облаками окутавши плечи,

Мать-гроза отпевала его.

Сколько лет ты по свету скитался?

Как давно от родимой двери?

В даль ушел и навек там остался,

Господь, душу его забери.

Закопал я его под ольхою,

Свет от молний стекал по усам,

Не увидел я тень за собою...

Понял, что хоронил себя сам.

Жолда сынған дене

Ағаштарда жанның қалдықтары -

Жалғыз өлім ұшып өтті

Бұл құдайдың ұмытылған шөлінде.

Ол шіріген арамшөптерде жатты,

Соқыр көздер аспанда қалықтады.

Аты жоқ, жалаңаяқ, қарғыс атқан,

Ал алыстан боран соғып тұрды.

Кеудеде найзағай жарқыраған

Екі құрт және күміс крест.

Алыстан таулар үнсіз тұрды,

Бұл жерлердің бос жерлерін қорғады.

Ей, қаңғыбас, сен адам баласысың

Атың қайда, әйелің қайда, ауыл қайда?

Иығына оранған бұлттар,

Найзағай анасы оны жерледі.

Дүниені кезіп жүргеніңізге қанша жыл болды?

Сіздің туған есігіңізге қанша уақыт болды?

Ол алысқа кетіп, сонда мәңгі қалды,

Раббым, оның жанын ал.

Мен оны алда ағашының түбіне көмдім,

Найзағайдың нұры мұрттан төмен түсті,

Мен артымдағы көлеңкені көрмедім ...

Мен өзімді жерлегенімді түсіндім.