Knoxville: Summer of 1915 - Dawn Upshaw, Samuel Barber

It has become that time of evening

when people sit on their porches,

rocking gently and talking gently

and watching the street

and the standing up into their sphere

of possession of the tress,

of birds' hung havens, hangars.

People go by;

things go by.

A horse, drawing a buggy,

breaking his hollow iron music on the asphalt:

a loud auto: a quiet auto:

people in pairs, not in a hurry,

scuffling, switching their weight of aestival body,

talking casually,

the taste hovering over them of vanilla,

strawberry, pasteboard, and starched milk,

the image upon them of lovers and horsement,

squared with clowns in hueless amber.

A streetcar raising into iron moan;

stopping;

belling and starting, stertorous;

rousing and raising again

its iron increasing moan

and swimming its gold windows and straw seats

on past and past and past,

the bleak spark crackling and cursing above it

like a small malignant spirit

set to dog its tracks;

the iron whine rises on rising speed;

still risen, faints;

halts;

the faint stinging bell;

rises again, still fainter;

fainting, lifting lifts,

faints foregone;

forgotten.

Now is the night one blue dew;

my father has drained,

he has coiled the hose.

Low on the length of lawns,

a frailing of fire who breathes.

Parents on porches:

rock and rock.

From damp strings morning glories hang their ancient faces.

The dry and exalted noise of the locusts from all the air

at once enchants my eardrums.

On the rough wet grass

of the backyard

my father and mother have spread quilts

We all lie there, my mother, my father, my uncle, my aunt,

and I too am lying there.

They are not talking much, and the talk is quiet,

of nothing in particular,

of nothing at all.

The stars are wide and alive,

they all seem like a smile

of great sweetness,

and they seem very near.

All my people are larger bodies than mine,

with voices gentle and meaningless

like the voices of sleeping birds.

One is an artist, he is living at home.

One is a musician, she is living at home.

One is my mother who is good to me.

One is my father who is good to me.

By some chance, here they are,

all on this earth;

and who shall ever tell the sorrow

of being on this earth, lying, on quilts,

on the grass,

in a summer evening,

among the sounds of the night.

May God bless my people,

my uncle, my aunt, my mother, my good father,

oh, remember them kindly in their time of trouble;

and in the hour of their taking away.

After a little

I am taken in

and put to bed.

Sleep, soft smiling,

draws me unto her;

and those receive me,

who quietly treat me,

as one familiar and well-beloved in that home:

but will not, oh, will not,

not now, not ever;

but will not ever tell me who I am

Бұл кеш  болды

адамдар өз подъездерінде отырғанда,

ақырын тербеліп, ақырын сөйлесу

және көшеге қарау

және олардың сферасында тұру

ағашты иелену,

 құстардың баспаналарының, ангарларының.

Адамдар өтіп кетеді;

нәрселер өтеді.

Арбаның суретін салған ат,

асфальтта оның қуыс темір музыкасын сындырып:

 қатты авто: тыныш авто:

асықпай, жұппен адамдар,

төбелесу, эстивальдік дене салмағын ауыстыру,

жайбарақат сөйлесу,

олардың үстінде ванильдің дәмі бар,

құлпынай, картон және крахмал сүт,

олардың үстіндегі ғашықтар мен аттылар бейнесі,

өңсіз янтарь түсіндегі сайқымазақтармен төртбұрышты.

Темір ыңылдап келе жатқан көлік;

тоқтату;

беллинг және бастаушы, стерторлы;

ояту және қайта көтеру

оның темірі барған сайын ыңылдайды

және оның алтын терезелері мен сабан орындықтарын жүзу

өткен                           

оның үстінде күңгірт ұшқын сықырлап, қарғып жатыр

кішкентай қатерлі рух сияқты

іздерін қоюға орнату;

темір сылдыры жылдамдығы жоғарылаған сайын көтеріледі;

әлі көтерілді, есінен танып қалады;

тоқтайды;

әлсіз қышқыл қоңырау;

қайтадан көтеріледі, әлі де әлсірейді;

естен тану, көтергіштерді көтеру,

естен тану;

ұмытылған.

Қазір  түн бір көк шық;

менің әкем суы кетті,

ол шлангты орап алды.

Көгалдардың ұзындығы төмен,

дем алатын оттың әлсіреуі.

Терезелердегі ата-аналар:

рок және рок.

Ылғал жіптерден таңғы ғажайыптар көне жүздерін іліп қояды.

Барлық ауадағы шегірткелердің құрғақ және қатты шуы

бірден құлақ қалғамды сиқырлайды.

Дымқыл шөпте

 артқы ауладан

 әкем мен анам көрпелер жайды

Бәріміз сол жерде жатырмыз, анам, әкем, ағам, нағашым,

мен де сол жерде жатырмын.

Олар көп сөйлемейді, ал әңгіме тыныш,

ерекше ештеңеден   

мүлде ештеңе болмайды.

Жұлдыздар кең және жанды,

олардың барлығы күлімсіреу сияқты

  үлкен тәттілік,

және олар өте жақын көрінеді.

Менің адамдарымның бәрі менікіден үлкен денелер,

дауыстары нәзік және мағынасыз

ұйықтап жатқан құстардың  дауысы сияқты.

Бірі суретші, ол үйде тұрады

Біреуі - музыкант, ол үйде тұрады.

Бір                 маған       жақсы    |

Бір               маған      жақсы     әкем        .

Кездейсоқ, олар міне,

осы жердегі барлығы;

ал қайғыны кім айтады

Бұл жер бетінде жату, көрпеде болу,

шөпте,

 жаз кешінде, 

түн дыбыстарының арасында.

Алла разы болсын халқыма,

менің нағашым, апам , анам , жақсы әкем, 

о, оларды қиыншылық кезінде мейіріммен еске ал;

және                                                                                                                              |

Сәлден кейін

Мен қабылдандым

және төсекке қойыңыз.

Ұйқы, жұмсақ күлкі,

мені өзіне тартады;

және олар мені қабылдайды,

кім маған үнсіз қарайды,

сол үйдегі бір таныс және сүйікті сияқты:

бірақ болмайды, о, болмайды,

қазір емес, ешқашан;

бірақ менің кім екенімді ешқашан айтпайды