O Enjeitado - Cristina Branco

No fundo, sinto-me apodrecer

Agora sei onde e de quê irei morrer:

À beira do Tejo, de suas margens

Macilentas e inclinadas

Nada é mais belo e triste

E a existência sublime e lenta

De tarde vagueio pelos prados

E à noite ouço o queixume dos fados

Até romper a madrugada

— «A vida é imensa tristura» —

E logo sinto as amarras desse mal

Que no tempo aguarda fatal

São as varinas quem canta o fado

E os entes que já nada esperam

-«Mais um copo pra esquecer" —

Deixam-no desamparado

Ecoando por becos e vielas

Num silêncio que consente

Um deles ouvi cantar

E minha frieza tornou-se em pesar:

«Nada me consola além da dor

A vida não conhece o perdão

Mais não tenho que este meu fado

P’ra me encher a noite, sem amor.»

No fundo, sinto-me apodrecer;

Aqui, de nada serve morrer

Onde tudo se perde na volúpia da dor:

Lisboa, outrora cidade das cidades

Arrasta o passado no presente

E vê nas ruínas uma glória que mente

Por essa miragem me encantei;

Também eu descobri e conquistei

Para afinal, de tudo ser perdedor

Morrendo na lentidão da corrente

Junto à campa do mais nobre

Dos sonhos: «tudo é dor»

Ішімнің түбінде шіріп бара жатқанымды сеземін

Енді мен қайда және неден өлетінімді білемін:

Тагустың шетінде, оның жағасында

Бозғылт және қиғаш

Бұдан әдемі және қайғылы ештеңе жоқ

Және жақсы және баяу тіршілік

Түс ауа шалғынды аралап жүрмін

Түнде мен фадолардың шағымын естимін

Таң атқанша

— «Өмір – бұл үлкен қайғы» —

Жақында мен бұл зұлымдықтың байланысын сезінемін

Бұл уақыт өте келе өлімді күтеді

Фадо әнін       варин      айтады

Және енді ештеңе күтпейтін құрылымдар

-«Ұмыту үшін тағы бір стақан» —

сені дәрменсіз қалдырады

Аллеялар мен аллеялар арқылы жаңғырық

Келісетін үнсіздікте

Солардың бірі мен ән айтқанын естідім

Менің салқындығым өкінішке айналды:

«Мені ауырсынудан басқа ештеңе жұбатады

 Өмір кешіруді білмейді

Бірақ менде мұндай фадо жоқ

Түнді махаббатсыз толтыру».

Ішімнің түбінде мен өзімді шіріп жатқандай сезінемін;

Бұл жерде өлу пайдасыз

Ауырсынудың еріксіздігінен бәрі жоғалған жерде:

Лиссабон, бір кездері қалалар қаласы

Өткенді бүгінге апарыңыз

Ал қирандылардан өтірік даңқты көреді

Мені бұл сағым таң қалдырды;

Мен де аштым, жеңдім

Ақыр соңында жеңілген болу

Ағымның баяу  өлу 

Ең асылдың бейітінің қасында

Армандардан: «бәрі ауырады»