Les Désespérés - Cristina Branco

Se tiennent par la main

Et marchent en silence

Dans ces villes éteintes

Que le crachin balance

Ne sonnent que leurs pas

Pas à pas fredonnés

Ils marchent en silence

Les désespérés

Ils ont brûlé leurs ailes

Ils ont perdu leurs branches

Tellement naufragés

Que la mort paraît blanche

Ils reviennent d´amour

Ils se sont réveillés

Ils marchent en silence

Les désespérés

Et je sais leur chemin

Pour l´avoir cheminé

Déjà plus de cent fois

Cent fois plus qu´à moitié

Moins vieux ou plus meurtris

Ils vont le terminer

Ils marchent en silence

Les désespérés

Lente sous le pont

L´eau est douce et profonde

Voici la bonne hôtesse

Voici la fin du monde

Ils pleurent leurs prénoms

Comme de jeunes mariés

Et fondent en silence

Les désespérés

Que se lève celui

Qui leur lance la pierre

Ils ne sait de l´amour

Que le verbe «s´aimer»

Sur le pont n´est plus rien

Qu´une brume légère

Ça s´oublie en silence

Ceux qui ont espéré

Қол ұстаңыз

Және үнсіз жүріңіз

Бұл өңсіз қалаларда

Жаңбыр жаусын

Тек олардың аяқ дыбыстары естіледі

Қадам сайын ызылдады

Олар үнсіз жүреді

шарасыз

Олар қанаттарын өртеп жіберді

Олар бұтақтарынан айырылды

сондай апатты

Бұл өлім ақ болып көрінеді

Олар махаббаттан оралады

Олар оянды

Олар үнсіз жүреді

шарасыз

Ал мен олардың жолын білемін

Оны жүріп өткені үшін

Қазірдің өзінде жүзден астам

Жартысынан жүз есе көп

Кішкене немесе көбірек көгерген

Олар оны аяқтайды

Олар үнсіз жүреді

шарасыз

Көпірдің астында баяу

Су жұмсақ және терең

Міне, дұрыс үй иесі келеді

Міне, дүниенің ақыры келді

Олар өз есімдерін айтады

Жаңа үйленгендер сияқты

Және үнсіз ериді

шарасыз

Бір көтерілсін

Оларға тасты кім лақтырады

Олар махаббатты білмейді

Бұл «сүю» етістігі

Көпірде ештеңе жоқ

Тек жеңіл тұман

Тыныштықта ұмытылады

Үміттенгендер