Tempo Zero - Confronto

Amanheceu, tempo zero, despertei do estado cataléptico

Da janela do barraco o primeiro olhar

Flutua a poeira na rua vermelha de terra e de barro

Um homem sorri ainda morto, mas pode ver

Desde a aurora não me submeto mais, nem respiro mais ilusão

Imagens não me vendem a mentira

A midia não me engana mais

Brilha o sol negro da manhã capitalista…

Aqui: periferia, vale do odio…

Nada mudou ou melhorou

Restaram desemprego e solidão

Dos antigos o corpo apodrece e dos escravos as palmam sangram

Todos como eu.

Pobre eu sou!

Miserável eu sou!

Carne putrefata!

Para eles (Estado) nada sou!

Jà lucram sem meu sangue

Agora é impossivel sorrir e inutil chorar

Muitas sáo as vozes.

Ouço hinos…

Louvor.

Oram a ti, Senhor, Imagem na cruz

Es branco como o opressor, meu demonio usurpador

De um povo eras a esperança que a tempestade levou…

De repente olho ao redor: somos milhares

Com gritos de odio empunhamos as foices e os fuzis

Já não temos nada a perder e se tão sádico foi o seu Deus

O nosso pecado será a igualdade

Não existindo mais belas ilusões, como un câncer

O odio infectou o cerne e a alma nos despertando para um novo amanhecer

Não há benção, inferno ou redenção

Таң атты, уақыт нөл, каталептикалық күйден ояндым

Шатырлы терезеден бірінші көрініс

Жер мен саздың қызыл көшесінде шаң қалқып тұрады

Адам өлі күлімсірейді, бірақ ол көреді

Таң атқаннан бері мен өзімді бағындырмаймын, иллюзиямен демалмаймын

Суреттер маған өтірік сатпайды

БАҚ мені енді алдамайды

Капиталистік таңның қара күні жарқырайды...

Мұнда: периферия, vale do odio…

Ештеңе өзгерген немесе жақсарған жоқ

Жұмыссыздық пен жалғыздық қалды

Бұрынғылардың денесі шіріп, құлдары алақаннан қан кетеді

Барлығы мен сияқты.

Мен кедеймін!

Мен аяныштымын!

Шіріген ет!

Олар үшін (мемлекет) мен ештеңе емеспін!

Менің қанымсыз пайда таптым

Енді күлу мүмкін емес, жылау түкке тұрғысыз

Дауыстар көп.

Мен әнұрандарды естимін ...

Мақтау.

Саған дұға ет, Ием, Айқыштағы бейне

Мен зұлымдық жасағандай аппақпын, басып алған жыным

Дауыл соққан халықтан сен үміт едің...

Кенет жан-жағыма қарадым: біз мыңдағанбыз

Біз өшпенділікпен айғайлап, орақтар мен мылтықтарды ұстаймыз

Біздің енді жоғалтатын ештеңеміз жоқ және сенің Құдайың соншалықты садист болса

Біздің күнәміз теңдік болады

Қатерлі ісік сияқты әдемі иллюзиялар енді болмайды

Жүрек пен жанды жек көру бізді жаңа таңға оятты

Ешқандай береке, тозақ немесе өтеу жоқ