Farewell to Pripyat - Christy Moore

It was a Friday in April 1986,

The day that the nightmare began,

When the dust it rained down on our buildings and streets,

And entered our bedrooms at noon,

Touched the grass and the streets, bicycles, cars,

Beds books and picture frames too,

We stood around, helpless, confused,

Nobody knew what to do.

At two o’clock on Sunday the buses arrived,

A fleet of a thousand or more,

We were ordered to be on our way,

Not knowing what lay in store,

Some of our citizens fled in dismay,

And looked for a good place to hide,

Four o’clock came and the last bus pulled out,

T’was the day our lovely town died.

And the shirts sheets and handkerchiefs crack in the wind,

On the window ledge the withering plants,

And the Ladas and Volga’s are parked by the door,

And the bike’s in its usual stance.

Our evergreen trees lie withered and drooped,

They’ve poisoned our fertile land,

The streets speak a deafening silence,

Nothing stirs but the sand.

A visit back home is so eerie today,

A modern Pompeii on view,

To see all the old shops and the Forest Hotel,

And the Promyet Cinema too.

The mementos we gathered were all left behind,

Our Photos, letters and cards,

The toys of our children untouchable now,

Toy soldiers left standing on guard.

So fare thee well Pripyat, my home and my soul,

Your sorrow can know no relief,

A terrifying glimpse of the future you show,

Your children all scattered like geese,

The clothes line still sways but the owners long gone,

As the nomadic era returns,

The question in black and white blurred into grey,

The answer is too easy to learn.

Бұл 1986 жылдың сәуір айында жұма болды,

Қорқыныш басталған күн,

Шаң           ғимараттарымыз бен                                                                                                                                                           |

Түсте жатын бөлмелерімізге кірдік,

Шөпке және көшелерге, велосипедтерге, машиналарға,

Төсек кітаптары мен жиектемелер де,

Біз дәрменсіз, абдырап қалдық,

Ешкім не істеу керектігін білмеді.

Жексенбі күні сағат екіде автобустар келді,

                               парк   , 

Бізге жолда болу бұйырылды,

Дүкенде не барын білмей,

Кейбір азаматтарымыз үрейленіп қашып кетті,

Жасыратын жақсы орын іздеді,

Сағат төрт болды, соңғы автобус шықты,

Бұл біздің сүйкімді қаламыздың қайтыс болған күні еді.

Ал жейделер мен орамалдар желде жарылады,

Терезенің шетінде қурап жатқан өсімдіктер,

Ладалар мен Волгалар есік алдында тұр,

Ал велосипед әдеттегі күйінде.

Мәңгі жасыл ағаштарымыз қурап, салбырап жатыр,

Олар біздің құнарлы жерімізді улады,

Көшелер саңырау үнсіздік сөйлейді,

Құмнан басқа ештеңе қозғалмайды.

Бүгін үйге бару өте қорқынышты,

Қазіргі Помпей көріністе,

Барлық ескі дүкендер мен Forest қонақ үйін көру үшін,

Сондай-ақ Promyet кинотеатры.

Біз жинаған естеліктердің бәрі артта қалды,

Біздің фотосуреттер, хаттар мен карталар,

Балаларымыздың ойыншықтары енді қол тигізбейді,

Ойыншық сарбаздар күзетте қалды.

Жарайсың Припят, менің үйім және жаным,

Қайғың жеңілдемейді,

Сіз көрсететін болашақтың қорқынышты көрінісі,

Балаларың қаздай шашылып кетті,

Киім тізбегі әлі де тербеледі, бірақ иелері әлдеқашан кетті,

Көшпелілер дәуірі қайтып келе жатқанда,

Ақ-қара түстегі сұрақ сұрға айналды,

Жауап                  үйрену                                                                                                                                     жауабтық Жауабыңызға Жауап Жауаби Жауабынан Жауап Жауапты Жауап.