Агония - Стезя - Butterfly Temple

Тёмная даль… последние сны…

Немая печаль… ножи пустоты…

В развалинах сердца бродит мутная тоска,

В порывах бессильной злобы мечется душа…

Я вижу безмолвный ветер, смерти скорой лик,

В агонии дождь скрывает земли последний крик.

Уже не напьётся великое небо весенней брагой зари,

Уже не вернутся птицы, травой не покроются поры земли.

Вода в иссыхающем горле ручья отравлена кровью врагов,

Осеннее солнце дождём захлебнулось, под плетью промозглых ветров…

Всё ближе седая старость — смерти скорой лик,

В объятьях огня сгорает кипящей крови крик…

Так кто же глаза закроет замученной Земле,

Коль не остаётся силы, и веры нет в душе?

Тёмная даль… последние сны…

Немая печаль… ножи пустоты…

Қараңғы қашықтық... соңғы армандар...

Үнсіз мұң... бослықтың пышақтары...

Жүректің қираған жерінде лайлы сағыныш тебеді,

Жан әлсіз ашудың екпінімен жүгіреді...

Мен үнсіз желді, ажалдың жақындаған бетін көремін,

Жаңбыр азапта жердің соңғы зарын жасырады.

Ұлы аспан бұдан былай таңның көктемгі деміне мас болмайды,

Құстар қайтпайды, жердің кеуектері шөппен жабылмайды.

Ағыстың кеуіп жатқан көмейіндегі су жау қанымен уланған,

Күзгі күн жаңбырмен тұншығып, дымқыл желдің қамшысы астында ...

Жақындап келе жатыр ағарған кәрілік – ажалдың таяу жүзі,

От құшағында қайнаған қанмен жанады айғай...

Азап шеккен Жердің көзін кім жұтады,

Күш қалмаса, рухта сенім жоқ па?

Қараңғы қашықтық... соңғы армандар...

Үнсіз мұң... бослықтың пышақтары...