Dr. Martens E01 - BRAV

Évidement, toute cette histoire n’est qu’une fiction

Qui j’espère invitera à la réflexion

Sur les dérives, parfois sectaires d’un isolement social, racial ou économique

Combattre les extrêmes, avant que ce soit l’inverse

Déjà petit, très peu d’amis, souvent solitaire

Unique enfant d’une famille discrète, ouvrière

Qui pour survivre dans ce milieu de bâtiments précaires

Gratte jour et nuit, touche le SMIC pour un taf' de merde

Dure est la vie, mais bon tant pis, il faudra faire avec

T’façon ici, on a beau crier, nul n’entend l’appel

Alors enlisé dans l’oubli, on tente de rester fier

Mais la sère-mi fini très vite par faire baisser la tête

Dix-neuf-cent-quatre-vingt-six, j’avais cinq piges à peine

J’ai vu arriver sans un bruit la douleur quotidienne

D’une mère infirme que les soucis ont quasi rendu muette

D’un daron qui dans le Whisky tente de noyer les dettes

Et qui se venge de ses défaites en détruisant c’qu’il aime

En tabassant souvent ma mère quand ce n’est pas moi-même

Chaque jour plus rude et plus obscur que celui de la veille

Me pousse à traîner dans la rue, fuir cette sale rengaine

À sept-huit piges, passage difficile par l'école primaire

Où j’ai rapidement appris le sens du mot «colère»

Faut dire qu’entendre sans arrêt des «vas-y, nique ta mère»

Marque l’esprit qui encore aujourd’hui me reste en travers

Je me souviens qu'à cette époque, j’aurais souhaiter que crèvent

Tous ces connards de fils de bourges qui m’insultaient sans cesse

De sale pauvre, de cassos, de bâtard parfois même

Finalement cette période forge mon caractère

Un peu plus tard, c’est au lycée que tout s’accélère

Un jour de Mars, pour un regard pourtant ordinaire

Une bande de rabzas et de blacks à la réput' vénère

S’y mettent à quatre pour me coincer dans les chiottes, et merde

Tout va très vite, l’un d’eux me gifle tandis qu’les autres me tiennent

J’essaye de fuir mais tous ces types sur mon corps se jettent

Les coups déferlent et les insultes sur ma gueule s’enchaînent

Aucune issue, et si je suis seul contre quatre, que faire?

Répondre j’aimerais, mais maintenu de force à terre

Une main sur la bouche m’empêche de donner l’alerte

Lorsque soudain, l’un d’eux se lève, prend son élan, abrège

D’un penalty dans les gencives, c’est le trou noir direct

Inconscient, c’est dans mon sang dans lequel je baigne

Qu’on me retrouve quelques instants après ce long calvaire

Transporté aux urgences dans un profond sommeil

C’est seulement trois jours plus tard que je me réveille

Les jambes cassées, les côtes pétées ainsi qu’une trentaine

De points de sutures sur le crâne et l’arcade sourcilière

Sous assistance respiratoire, fracture de l’abdomen

Je m’alimente et n’chie que par des tuyaux désormais

Les journées passent ainsi de suite, ça fait déjà six semaines

Que je suis cloué sur ce lit d’hôpital sans rien faire

À l’exception de quelques visites, trois ou quatre lettres

Je passe le plus clair de mon temps à ruminer ma haine

À ressasser silencieusement chaque minute de cette scène

À contenir douloureusement ma colère et ma peine

Moi qui n’avais jamais rien fait, pourquoi est-ce moi, bordel?

Әрине, бұл оқиғаның бәрі тек ойдан шығарылған.

Бұл рефлексияға шақырады деп үміттенемін

Әлеуметтік, нәсілдік немесе экономикалық оқшауланудың кейде секталық шектен шығуы туралы

Төтенше жағдайлармен күресіңіз, бәрі керісінше

Қазірдің өзінде кішкентай, өте аз достар, көбінесе жалғыз

Ақылды, жұмысшы отбасының жалғыз баласы

Бұл тұрақсыз ғимараттар ортасында кім аман қалады

Күндіз-түні тырналады, бос жұмыс үшін ең төменгі жалақыға жетеді

Өмір қиын, бірақ тым жаман, біз онымен күресуіміз керек

Осы жерде, біз айғайлаймыз, қоңырауды ешкім естімейді

Сондықтан ұмытшақтықта қалдық, біз мақтан тұтуға тырысамыз

Бірақ сере-ми басын төмен түсіру арқылы өте тез аяқталады

Он тоғыз сексен алтыда, бес жаста әрең болдым

Күнделікті ауырсынудың дыбыссыз келе жатқанын көрдім

Уайымы оны мылқау етіп қойған мүгедек ана туралы

Вискиде қарыздарын батырып жіберуге тырысатын даронның

Ал кім жеңілгенінің өшін сүйгенін құрту арқылы алады

Мен емес кезде анамды жиі ұру арқылы

Күн сайын бұрынғыдан да қатал және қараңғы

Мені көшеде қыдыр, мына лас әуеннен қаш

Жеті-сегіз жаста бастауыш мектептен өту қиын

Мен «ашу» сөзінің мағынасын тез білдім.

Айту керек, үнемі «алға, анаңды блять» дегенді есту.

Менде әлі күнге дейін сақталған рухты белгілейді

Сол кезде есімде, өлсем ғой деп едім

Бұлардың бәрі мені үнемі қорлайтын буржуазия ұлдары

Лас кедей, касос, кейде тіпті бейбақ

Ақырында, бұл кезең менің мінезімді қалыптастырады

Біраз уақыттан кейін орта мектепте бәрі тездетіледі

Кәдімгі көрініс үшін наурыздың бір күні

Бір топ құрметті рабзалар мен қаралар

Мені дәретханаға тығып алу үшін олардың жолынан шығыңыз және оны блять етіңіз

Барлығы өте жылдам өтіп жатыр, біреуі мені шапалақпен ұрса, басқалары мені ұстайды

Мен жүгіруге тырысамын, бірақ менің денемдегі барлық жігіттер лақтырады

Соққылар үзіліп, бетімдегі қорлаулар байланысты

Амал жоқ, төртеуіне жалғыз өзім қарсы тұрсам, не істеуім керек?

Жауап алғым келеді, бірақ күшпен басып тұрды

Аузымды басып тұрған қол дабыл қағудан сақтайды

Кенеттен олардың біреуі тұрып, серпін жинайды, қысқарады

Сағыздағы пенальтиден бұл тікелей қара тесік

Ес-түссіз, менің қанымда шомылатыным бар

Осы ұзақ сынақтан кейін мені табуға болады

Терең ұйқыда жедел жәрдемге жеткізілді

Үш күннен кейін ғана оянамын

Сынған аяқ, сынған қабырға және отыз

Бас сүйегіндегі және қас сүйегіндегі тігістер

Тыныс алудың көмегімен, іштің сынуы

Мен өзімді тамақтандырамын және қазір тек құбырлар арқылы аламын

Күндер осылай өтіп жатыр, алты апта болды

Мен осы аурухана төсегінде ешнәрсе істемей жатып қалдым

Біраз келгені болмаса, үш-төрт хат

Мен уақытымның көп бөлігін жек көрушілік туралы ойлаумен өткіземін

Осы көріністің әрбір минутын үнсіз қайталау

Менің ашу-ыза мен ауырсынуымды басып алу үшін

Ешқашан ештеңе істемеген мен, неге бұл мен?