Où aller - Antoine Elie

J’savoure les plaintes au soleil

Paris me klaxonne

Paris me questionne sur l’avènement d’un roi du silence

Qu’elle trouve le sommeil ou qu’on me couronne

Ça s’ra pareil

Ma sentence à la une

Au silence de la lune, l’homme est léger;

le cœur est immense

Il chausse du 47…

Bref…

Jette-moi la première pierre

J’caillasse la Terre entière

J’vais tout jeter à la mer

J’vais nourrir les océans

Viens, c’est calme au fond du verre

Quand on n’a plus rien à faire

Quand on a goûté l’enfer, on n’a plus peur du néant

Un whisky sans glace !

Mon espèce est menacée pour des pièces entassées

Triste est la race, juste bonne à terrasser

N’en a jamais assez

On en fait trop mais le rétro s’est cassé

On n’apprend rien du passé

J’dresse un podium à la folie de l’homme

Sers-moi un rhum que j’oublie de trépasser

Rien à vous dire, j’me sens d’humeur à froisser

J’veux pas sourire j’ai les canines encrassées

Pas peur de mourir… J’me tiens droit, les doigts croisés

Mais où aller?

Où aller?

Du meilleur et du pire, devant moi j’en ai brassé

Rien à vous dire !

Allez oh, allez au diable !

Le temps m’assomme, c’est qu’la mort veut m’embrasser

Donc sers-moi un rhum, que j’oublie de trépasser

Le temps d’apprendre à vivre, il est déjà trop ivre

La fin du livre a brûlé

Et si la vie est rance: retour en enfance

C’est le dégel !

Un cœur de glace, il a des parents d’sel

Il chausse du 47…

Bref…

Moi, souffrir c’est de l’art

Un sourire sous mes larmes

J’mets le train d’la mort en rails

Mais sorti du souterrain…

Jette un soupir au départ

C’est tant mieux si ça répare

C’est tant pis, si c’est trop tard pour n’avoir eu mal de rien…

Un whisky sans glace !

Mon espèce est menacée pour des pièces entassées

Triste est la race, juste bonne à terrasser

N’en a jamais assez

On en fait trop mais le rétro s’est cassé

On n’apprend rien du passé

J’dresse un podium à la folie de l’homme

Sers-moi un rhum que j’oublie de trépasser

Rien à vous dire, j’me sens d’humeur à froisser

J’veux pas sourire j’ai les canines encrassées

Pas peur de mourir… J’me tiens droit, les doigts croisés

Mais où aller?

Où aller?

Du meilleur et du pire, devant moi j’en ai brassé

Rien à vous dire !

Allez oh, allez au diable !

Le temps m’assomme, c’est qu’la mort veut m’embrasser

Donc sers-moi un rhum, que j’oublie de trépasser

Мен күн сәулесіндегі шағымдарды жақсы көремін

Париж маған қоңырау шалады

Париж маған тыныштық патшасының пайда болуы туралы сұрақ қояды

Ол ұйықтап қалсын, әйтпесе мен тәж киемін

Дәл солай болады

Менің тақырыптық сөйлемім

Айдың тыныштығында адам - ​​жарық;

жүрек үлкен

Бұл 47 өлшем...

Қысқа…

Маған бірінші тасты лақтыр

Мен бүкіл Жерді шайқаймын

Мен мұның бәрін бортқа лақтырамын

Мен мұхиттарды тамақтандырамын

Келіңіздер, әйнек түбінде тыныштық

Істейтін ештеңе қалмағанда

Тозақтың дәмін татқан кезде, сіз енді ештеңеден қорықпайсыз

Мұзсыз виски!

Менің түрім үйілген тиындар үшін қорқытуда

Қайғылы жарыс, тек өлтіруге жақсы

Жету мүмкін емес

Біз тым көп жасаймыз, бірақ ретро бұзылды

Біз өткеннен ештеңе үйренбейміз

Мен адамның ақылсыздығына мінбер көтеремін

Мен өтіп кетуді ұмытып кететін ромды беріңізші

Сізге айтар ештеңе жоқ, мен ренжітетін көңіл-күйім бар

Күлгім келмейді, азу тістерім лас

Өлемін деп қорықпай... Саусақ түйіп, түзу тұрамын

Бірақ қайда бару керек?

Қайда бару керек?

Ең жақсысы мен ең жаманын алдымда қайнаттым

Саған айтар ештеңе жоқ!

Бар, тозаққа кет!

Уақыт мені құлатады, өйткені өлім мені сүйгісі келеді

Маған ром құйып беріңізші, мен өлуді ұмытып кетемін

Өмір сүруді үйренетін уақыт, ол тым мас

Кітаптың соңы өртеніп кетті

Егер өмір сұмдық болса ше: балалық шаққа оралу

Бұл жылымық!

Мұз жүрегі, оның ата-анасы тұз

Бұл 47 өлшем...

Қысқа…

Мен, азап – өнер

Көз жасымның астындағы күлкі

Мен өлім пойызын жолға қойдым

Бірақ жер астынан...

Бастапқыда күрсініңіз

Егер ол түзетілсе, соғұрлым жақсы

Ештеңені ренжітпеу үшін тым кеш болса, өте өкінішті...

Мұзсыз виски!

Менің түрім үйілген тиындар үшін қорқытуда

Қайғылы жарыс, тек өлтіруге жақсы

Жету мүмкін емес

Біз тым көп жасаймыз, бірақ ретро бұзылды

Біз өткеннен ештеңе үйренбейміз

Мен адамның ақылсыздығына мінбер көтеремін

Мен өтіп кетуді ұмытып кететін ромды беріңізші

Сізге айтар ештеңе жоқ, мен ренжітетін көңіл-күйім бар

Күлгім келмейді, азу тістерім лас

Өлемін деп қорықпай... Саусақ түйіп, түзу тұрамын

Бірақ қайда бару керек?

Қайда бару керек?

Ең жақсысы мен ең жаманын алдымда қайнаттым

Саған айтар ештеңе жоқ!

Бар, тозаққа кет!

Уақыт мені құлатады, өйткені өлім мені сүйгісі келеді

Маған ром құйып беріңізші, мен өлуді ұмытып кетемін