A Homero - Anibal Troilo

Fueron años de cercos y glicinas

De la vida en orsay, del tiempo loco

Tu frente triste de pensar la vida

Tiraba madrugadas por los ojos…

Y estaba el terraplén con todo el cielo

La esquina del zanjón, la casa azul

Todo se fue trepando su misterio

Por los repechos de tu barrio sur

Vamos, vení de nuevo a las doce

Vamos que está esperando Barquina

Vamos no ves que Pepe esta noche

No ves que el viejo esta noche

No va a faltar a la cita

Vamos total al fin nada es cierto

Y estás, hermano, despierto

Juntito a Discepolín…

Ya punteaba la muerte su milonga

Tu voz calló el adiós que nos dolía;

De tanto andar sobrándole a las cosas

Prendido en un final, falló la vida

Yo sé que no vendrás pero, aunque cursi

Te esperará lo mismo el paredón

Y el tres y dos de la parada inútil

Y el resto fraternal de nuestro amor

Олар қоршаулар мен вистерия жылдары болды

Айтпақшы өмірден, ессіз уақыттан

Өмірді ойлаудан мұңды жүзің

Мен таңды көзбен түсірдім...

Және бүкіл аспанмен бірге жағалау болды

Арықтың бұрышы, көк үй

Барлығы өз құпиясына көтерілді

Сіздің оңтүстік ауданыңыздың баурайында

Жүр, он екіде тағы кел

Қане, Баркинаны не күтіп тұр?

Жүр, бүгін кешке Пепені көрмейсің бе

Бүгін түнде әлгі қартты көрмейсің бе

Ол кездесуден қалмайды

Соңына дейін барайық, ештеңе шындық емес

Ал сен, аға, ояусың

Discepolin жанында…

Өлім қазірдің өзінде оның милонгасын басып тұрды

Сенің дауысың бізді ренжіткен қоштасуды өшірді;

Көп нәрсені айналып өтуден

Соңында ұсталды, өмір сәтсіз болды

Сенің келмейтініңді білемін, бірақ сырлы болса да

Қабырға сізді күтеді

Ал түкке тұрғысыз үшеуі мен екеуі тоқтайды

Ал біздің махаббатымыздың қалған бауырластығы