Cet homme - Amir

Sur un bout de trottoir, avec des yeux trop pour n’avoir pas pleuré

Son âme est une fenêtre, c’est une plaie ouverte qu’on ne peut qu’effleurer

C’est juste un être à part, que les gens ne voient pas, comme un mot raturé

Les mains comme des pierres, asséchées par l’hiver, qui ne fait que durer

Je suis passé cent fois devant, j’aurais pu m’arrêter, lui donner un sourire,

un instant

J'étais trop pressé

J’aurais pu être cet homme, qui n’a plus rien ni personne

Combien de coups faut-il, combien de coups faut-il avant que la vie nous assomme

Il a tout perdu cet homme, mais personne ne s’en étonne

Combien de temps faut-il, combien de temps faut-il avant qu’une âme abandonne

S’abandonne, abandonne

Sur un bout de trottoir, juste au bord du trou noir, le cœur déjà penché

Je l’ai revu l’autre soir, sous un ciel illusoire, le bitume pour plancher

Cet arbre sans racine, dont les branches dessinent, un parcours déformé

La ville est son dortoir, il a besoin pitié que d’humanité

Il est toujours digne pourtant, j’aurais pu m’arrêter, l'écouter même

modestement

J’ai même pas essayé

J’aurais pu être cet homme, qui n’a plus rien ni personne

Combien de coups faut-il, combien de coups faut-il avant que la vie nous assomme

Il a tout perdu cet homme, mais personne ne s’en étonne

Combien de temps faut-il, combien de temps faut-il avant qu’une âme abandonne

S’abandonne, abandonne

Je l’ai appris d’un passant, que je croise parfois, au hasard d’un café

On ne le reverra pas, demain c’est le printemps, l’hiver l’a emporté

J’aurais pu être cet homme, qui n’a plus rien ni personne

Combien de coups faut-il, combien de coups faut-il avant que la vie nous assomme

Il a tout perdu cet homme, mais personne ne s’en étonne

Combien de temps faut-il, combien de temps faut-il avant qu’une âme abandonne

S’abandonne, abandonne

Тротуардың бір бөлігінде, көздері тым көп жыламау үшін

Оның жаны терезе, ол тек қолымыз тиетін ашық жара

Ол сызылған сөз сияқты адамдар көрмейтін бөлек жан

Қолдар тас сияқты, Қыста құрғаған, тек ұзаққа созылған

Мен оның жанынан жүз рет өттім, оған күлімсіреп берсем, тоқтай алар едім,

сәт

Мен тым асығыс болдым

Мен ештеңесі жоқ және ешкімі жоқ адам бола алар едім

Өмір бізді құлатқанша қанша соққы алады, қанша соққы алады

Ол бұл адамнан бәрін жоғалтты, бірақ ешкім таң қалдырмайды

Қанша уақыт керек, қанша уақыттан кейін жан берілмек

Бас тарту, бас тарту

Тротуардың бір бөлігінде, қара тесіктің дәл шетінде, жүрек қазірдің өзінде майысқан

Мен оны өткен түнде тағы да көрдім, елес аспан астында еденге арналған асфальт

Бұтақтары тартылған бұл тамырсыз ағаш, бұрмаланған жол

Қала оның жатақханасы, оған тек мейірім керек

Ол әлі де абыройлы, мен оны тоқтата аламын, тіпті тыңдай аламын

қарапайым

Мен тіпті тырыспадым

Мен ештеңесі жоқ және ешкімі жоқ адам бола алар едім

Өмір бізді құлатқанша қанша соққы алады, қанша соққы алады

Ол бұл адамнан бәрін жоғалтты, бірақ ешкім таң қалдырмайды

Қанша уақыт керек, қанша уақыттан кейін жан берілмек

Бас тарту, бас тарту

Мен мұны кафеде кездейсоқ кездесіп қалатын жолаушыдан білдім

Оны енді көрмейміз, ертең көктем, қыс жеңді

Мен ештеңесі жоқ және ешкімі жоқ адам бола алар едім

Өмір бізді құлатқанша қанша соққы алады, қанша соққы алады

Ол бұл адамнан бәрін жоғалтты, бірақ ешкім таң қалдырмайды

Қанша уақыт керек, қанша уақыттан кейін жан берілмек

Бас тарту, бас тарту