Реквием - Алла Пугачёва

Уж сколько их упало в эту бездну,

Разверзтую вдали!

Настанет день, когда и я исчезну

С поверхности земли.

Застынет все, что пело и боролось,

Сияло и рвалось.

И зелень глаз моих, и нежный голос,

И золото волос.

И будет жизнь с ее насущным хлебом,

С забывчивостью дня.

И будет все - как будто бы под небом

И не было меня!

Изменчивой, как дети, в каждой мине,

И так недолго злой,

Любившей час, когда дрова в камине

Становятся золой.

Виолончель, и кавалькады в чаще,

И колокол в селе...

- Меня, такой живой и настоящей

На ласковой земле!

К вам всем - что мне, ни в чем не знавшей меры,

Чужие и свои?!

Я обращаюсь с требованьем веры

И с просьбой о любви.

За то, что мне прямая неизбежность -

Прощение обид,

За всю мою безудержную нежность

И слишком гордый вид,

За быстроту стремительных событий,

За правду, за игру...

- Послушайте!

Еще меня любите

За то, что я умру...

Осы тұңғиыққа құлағандар қаншама,

Мен оны ашамын!

Менің жоғалып кететін күнім келеді

Жер бетінен.

Ән айтып, күрескеннің бәрі қатып қалады,

Ол жарқырап, жарылып кетті.

Менің көзім жасыл және нәзік дауыс,

Және алтын шаш.

Күнделікті нанымен өмір болады,

Күнді ұмытумен.

Және бәрі - аспанның астында болғандай болады

Ал мен болған жоқпын!

Балалар сияқты өзгермелі, әр шахтада,

Сондықтан зұлымдық ұзаққа созылмады,

Каминге отын жағатын сағатты кім жақсы көрді

Олар күлге айналады.

Виолончель және қалың тоғайдағы кавалкадтар,

Ал ауылдағы қоңырау...

- Мен, сондай тірі және шынайы

Тәтті жер бетінде!

Бәріңе – ештеңеде өлшем білмеген маған,

Шетелдіктер және сіздікі?!

Мен сенім туралы талап қоямын

Және махаббатты сұрау.

Менің тікелей еріксіздігім үшін -

Қорлауды кешіру

Менің барлық шексіз нәзіктігім үшін

Және тым мақтаншақ

Жылдам оқиғалардың жылдамдығы үшін,

Шындық үшін, ойын үшін...

- Тыңда!

Мені әлі де жақсы көр

Мен өлуім үшін...