Рыжая - Александр Новиков

Бывают дни, как сны хорошие,

В разгар осеннего тепла,

В которых женщины из прошлого

Встают в пути, как зеркала.

И всё, что стерлось и померкло,

И затерялось при ходьбе,

Они вернут тебе как в зеркало,

И всё узнаешь о себе.

Ведь это ты, ты же легко, как дважды два,

Дарил стихи рыжей, позолотив слова,

Ведь это ты рыжей легко и в унисон

Шептал во сне «Ближе» и забирал сон.

А сегодня всё так и вышло,

Я на улице встретил её,

Эти волосы та же крыша,

Над которой солнце встает.

И легко так и без умолку

Между нами кружила пурга,

А потом уронила заколку

И так долго искала в ногах.

Ведь это ты, ты же дул в крылья журавлю,

Дарил букеты рыжей и говорил «Люблю».

Ведь это ты рыжей и каменной луне

Веснушки все выжал и подарил мне.

А ещё было так хрупко это золото на ветру,

И тонула в глазах шлюпка, уносящая в ту пору,

Где день завтрашний так заманчив,

Где не помнится прожитой,

Где бежит долговязый мальчик

К милой девочке золотой.

Ведь это ты, ты же легко, как дважды два,

Дарил стихи рыжей, позолотив слова.

Ведь это ты рыжей легко и в унисон

Шептал во сне «Ближе» и забирал сон.

Ведь это ты, ты же дул в крылья журавлю,

Дарил букеты рыжей и говорил «Люблю».

Ведь это ты рыжей и каменной луне

Веснушки все выжал и подарил мне.

Ведь это ты, ты же, ну, кто тебя просил,

Героем был книжек и на руках носил.

Ведь это ты рыжей то грешной, то святой

До пепла всё выжег, чтоб встретить золотой.

Жақсы арман сияқты күндер бар

Күзгі жылылық ортасында,

Бұрынғы әйелдер

Олар айна сияқты жолға кедергі жасайды.

Ал өшіп, өшіп қалғанның бәрі,

Ал жаяу жүргенде адасып қалды

Олар сені айнадай қайтарады,

Ал сіз өзіңіз туралы бәрін білесіз.

Ақырында, бұл сенсің, сен екі мен екідей оңайсың,

Өлең берді қызылға, Сөзге алтын жалатып,

Ақыр соңында, сіз оңай және үйлесімді қызылбассыз

Түсінде «Жақынырақ» деп сыбырлап, ұйқыны кетірді.

Ал бүгін бәрі болды,

Мен оны көшеде кездестірдім

Бұл шаш бірдей шатыр

оның үстінен күн шығады.

Және оңай және шаршамай

Арамызда боран соқты

Сосын шаш қыстырғышын тастады

Мен аяғымның астында ұзақ іздедім.

Тырнаның қанатын қаққан сенсің ғой,

Ол қызыл шашқа гүл шоқтарын беріп, «Мен сені жақсы көремін» деді.

Ақыр соңында, бұл қызыл және тас айға сенсің

Барлық сепкілдерді сығып, маған берді.

Бұл алтын желде де нәзік болды,

Сол кезде қайық көзге батып кетті,

Ертеңгі күн соншалықты қызықты

Есіңізде жоқ жерде өмір сүргеніңіз,

Арық бала қайда жүгіреді

Тәтті алтын қызға.

Ақырында, бұл сенсің, сен екі мен екідей оңайсың,

Сөзге алтын жалатып, қызылға өлең берді.

Ақыр соңында, сіз оңай және үйлесімді қызылбассыз

Түсінде «Жақынырақ» деп сыбырлап, ұйқыны кетірді.

Тырнаның қанатын қаққан сенсің ғой,

Ол қызыл шашқа гүл шоқтарын беріп, «Мен сені жақсы көремін» деді.

Ақыр соңында, бұл қызыл және тас айға сенсің

Барлық сепкілдерді сығып, маған берді.

Ақыр соңында, бұл сіз, сіз, сіз сұраған адамсыз,

Ол кітаптың қаһарманы болған, оларды қолтығына салып жүретін.

Түптеп келгенде, қызыл шашты, содан кейін күнәһар, содан кейін әулие сенсің

Алтынға жолығу үшін бәрін өртеп күлге айналдырдым.