Гостиничная история - Александр Новиков

Я прилетел сюда зачем-то на ночь глядя

И смертным боем бьюсь в гостиничную дверь,

Но как повымерли за стойкой эти… тёти,

Конечно дрыхнут, и куда же я теперь?

Я бьюсь сильней, но это слабо помогает,

Скажите, граждане, куда же я попал?

Я поражен, с меня никто не вымогает,

А я бы дал, клянусь здоровьем, я бы дал!

Я здесь стою один, как тень на полустанке,

Закутанный в халат, на лавке спит узбек.

Эй, кто-нибудь, прошу, откликнитесь, гражданки,

Последний раз прошу, пустите на ночлег!

Откройте дверь, я очумел от перелётов,

Во всех портах обледененье полосы.

Вы что, обляденели, эй вы, кто там?

Давно за полночь пробили часы!

Закрыто крепко всё на крючья и засовы,

Я начинаю стоя сладко засыпать.

Последний шанс иссяк, остались только вдовы,

Они меня поймут, но где их раскопать?

Я чем-то стал похож на волка-одиночку,

Болит, как раньше с перепою голова,

Я мог бы подарить вдове такую ночку,

Ну, где же ты, моя весёлая вдова?!

По улице иду, заглядываю в окна,

Вдруг женский голос тихо просит закурить.

Я всем своим нутром, до самых пяток ёкнул,

И с перепугу сердце вдруг начало шалить.

Косметикой в меня пахнуло дуновенье,

Как свежий ветер в растворённое окно,

Уж если есть на свете чудное мгновенье,

Я сразу понял: это именно оно!

Пока свечой горела спичка, мы молчали,

Когда ж её огонь беспомощно погас,

Я ей сказал, что в ней души уже не чаю,

И эта ночь, увы, свела навеки нас!

Она мне отвечала что-то в том же стиле

И прошептала тихо, сев на чемодан —

В гостиницу меня сегодня не пустили.

И вот теперь согласна, хоть куда!

Я прикусил язык совместно с сигаретой

И тоже, сев на свой раздувшийся портфель,

Доверчиво вещал — Скажу вам по секрету,

Я пять минут назад стучался в ту же дверь!

Мы хохотали заразительно и звонко

И подавали нежелательный пример.

Она была вполне приличная девчонка,

А я ещё вполне приличный кавалер.

Кварталы и дворы стихали и пустели,

И город вскоре обессилевший затих.

Как не хватало нам всего одной постели,

Всего одной, но только на двоих…

Как жаль.

Мен түнде бір себептермен осында ұшып кеттім

Мен өліммен шайқаспен қонақүйдің есігін ұрдым,

Бірақ бұл ... тәтелер есептегіште қалай қайтыс болды,

Әрине, олар ұйықтайды, ал мен қазір қайдамын?

Мен қаттырақ күресемін, бірақ бұл көп көмектеспейді,

Айтыңызшы, азаматтар, мен қайда қалдым?

Мен таң қалдым, мені ешкім бопсаламайды,

Ал мен берер едім, денсаулығыммен ант етемін, берер едім!

Мен мұнда жалғыз тұрмын, жарты станциядағы көлеңке сияқты,

Шапанға оранған өзбек орындықта ұйықтап жатыр.

Әй, біреу, жауап беріңізші, азаматтар

Соңғы рет маған түнеуге рұқсат етіңізші!

Есікті аш, мен рейстерден ессізмін,

Барлық порттардағы мұз жолақтары.

Жындысың ба, эй сен, кім бар?

Сағат түн ортасынан әлдеқашан өтті!

Барлығы ілмектермен және болттармен тығыз жабылған,

Мен тұрып ұйықтай бастаймын.

Соңғы мүмкіндік кетті, тек жесірлер ғана қалды

Олар мені түсінеді, бірақ оларды қайдан шығару керек?

Мен әйтеуір жалғыз қасқырдай болдым,

Бұрынғыдай мас басы ауырады,

Мен жесір әйелге осындай түн бере алар едім,

Ендеше, көңілді жесірім қайдасың?!

Мен көшеде келе жатырмын, терезеге қараймын,

Кенет әйелдің үні ақырын темекі сұрайды.

Мен бар ішегіммен батып кеттім,

Қорқыныштан жүрегім кенеттен еркелік ойнай бастады.

Менде косметиканың иісі аңқып тұрды,

Ашық терезеден соққан жел сияқты,

Дүниеде бір керемет сәт болса,

Мен бірден түсіндім: бұл солай!

Сіріңке шырақпен жанып жатқанда, біз үнсіз қалдық,

Оның оты шарасыз сөнген кезде,

Мен оған енді оның ішінде жаным жоқ екенін айттым,

Бұл түн, өкінішке орай, бізді мәңгілікке біріктірді!

Ол маған сол стильде бірдеңе деп жауап берді

Ол чемоданға отырып ақырын сыбырлады -

Олар мені бүгін қонақүйге кіргізбеді.

Ал енді қай жерде болса да келісемін!

Мен темекімен бірге тілімді тістедім

Сондай-ақ ісіп кеткен портфельіне отырып,

Сенімді түрде таратыңыз - мен сізге сыр айтамын,

Бес минут бұрын мен сол есікті қаққанмын!

Біз жұқпалы және қатты күлдік

Және олар қалаусыз үлгі көрсетті.

Ол өте әдепті қыз еді

Мен әлі де лайықты джентльменмін.

Кварталдар мен аулалар тыныш және бос болды,

Ал қажыған қала көп ұзамай тынышталды.

Бір төсекке қалай сағындық,

Біреуі ғана, бірақ екеуі үшін...

Өкінішті.