Помнишь девочка? - Александр Новиков

Помнишь, девочка, гуляли мы в саду,

Я бессовестно нарвал букет из роз.

Дай бог памяти, в каком это году,

Я не чувствовал ладонями заноз.

Надрывались от погони сторожа,

И собаки не жалели в беге сил.

Я бежал, твоим букетом дорожа,

И, запутавшись, в заборах колесил.

Кровь хлестала из разодранной щеки,

А рубаха развалилась пополам.

Оставались чудом целы лепестки,

А штаны ползли бессовестно по швам.

Ты сидела на скамейке далеко

И считала в мыслях медленно до ста,

Я ж заборы перемахивал легко,

И версту сменяла новая верста.

Убежал я.

И собак перехитрил,

Завершая полуночный марафон.

А потом опять бежал, что было сил,

За тобой по темной улице вдогон.

Хохотали до упаду фонари.

Я в окно твое погасшее глазел.

Комары в меня вонзали волдыри,

А букет в руках бессовестно редел.

Мы столкнулись – видно, есть на свете бог.

И шарахнулись, как серые коты.

Помнишь, девочка, я веник приволок?

Это были твои первые цветы.

Я неважный вид имел как кавалер,

И язык во рту ворочался немой.

Надрывался в упоенье каждый нерв,

Но пора уже, пора было домой.

Но домой мы не добрались – вот беда,

Дружно рваную рубаху обвиня.

Затуманила рассудок резеда,

И букет ей вторил, запахом пьяня.

А потом качалась ночь на каблуках,

И кувшинки глупо путались в пруду.

Помнишь, девочка, занозы на руках?

Дай бог памяти, в каком это году...

Есіңде ме, қыз, біз бақшада серуендегенбіз,

Мен ұялмай бір букет раушан тердім.

Құдай сақтасын, бұл қай жыл?

Мен алақанымдағы сынықтарды сезбедім.

Күзетшінің қуғанынан жыртылып,

Ал иттер жүгіруде бар күштерін аямады.

Мен сенің гүл шоғыңды бағалап жүгірдім,

Ал, ол шарбақтарды аралап шықты.

Жыртылған бетте қан атқылап,

Көйлек екіге бөлініп кетті.

Жапырақтары керемет түрде сақталды,

Ал шалбар ұялмай тігістерінде жорғалады.

Сен алыстағы орындықта отырдың

Ойларымда жүзге дейін баяу санадым,

Мен қоршаулардан оңай секірдім,

Ал бір миль жаңа мильге ауыстырылды.

Мен қашып кеттім.

Және иттерден айласын асырды

Түн ортасы марафонын аяқтау

Содан кейін ол қайтадан жүгірді, оның күші бар,

Сізге қараңғы көшеде еріңіз.

Шамдар күлкіден ырылдады.

Мен сенің сөнген терезеңе қарадым.

Масалар мені қыжылдап жіберді

Ал қолындағы гүл шоғы ұятсыз жіңішкерді.

Соқтығыстық – дүниеде құдайдың бар екені анық.

Және сұр мысықтар сияқты қашып кетті.

Есіңде ме, қыз, мен сыпырғыш әкелдім?

Бұл сенің алғашқы гүлдерің еді.

Мен джентльмен ретінде маңызды емес болдым,

Ал ауыздағы тіл мылқау болып кетті.

Кез келген жүйке тітіркеніп кетті,

Бірақ уақыт болды, үйге баратын уақыт келді.

Бірақ біз үйге жете алмадық - бұл қиындық,

Достық жыртылған көйлек кінәлі.

Резеданың санасын бұлтты,

Ал гүл шоғы оның иісіне мас болып жаңғырықты.

Содан кейін түн өкшемен тербелді,

Ал су лалагүлдері тоғанда ақымақтықпен шатастырылды.

Есіңде ме, қыз, қолыңдағы сынықтар?

Құдай сақтасын, бұл қай жыл...