Параходишко - Александр Новиков

Вот он, пароходишко бумажный,

Ходит он от берега ко дну

В луже, там, где дом многоэтажный,

Где она пройдёт перешагнув.

Флагом всполохнёт ей или дымом,

И гудит-дудит во все гудки,

А она опять нарочно мимо,

Прячется в кудряшки завитки.

Рвётся, будто пёс, порвав ошейник,

Голос осмелевший от темна,

Полночь, и мы терпим с ним крушенье

В луже, где распрыгалась она.

К трапу мне, и прямо на восходе

Прочь уплыть в далёкую страну

Надо бы, да только пароходик

Ходит вдаль от берега ко дну.

А потом, когда просохнут лужи,

И наступит зной, того гляди,

Станет он сухим листком ненужным

И на первом ветре улетит.

Близко ли, далёко ли, неважно,

Где никто его не узнаёт,

Белый пароходишко бумажный

Вдоль по борту с именем её.

Міне, қағаз бумен пісіргіш,

Жағалаудан түбіне дейін жаяу жүреді

Үй көп қабатты шалшықта,

Ол басып өтіп, қайда өтеді.

Ол жалаумен немесе түтінмен жанады,

Ал ызылдайды, барлық мүйіздерді соғады,

Ол тағы да әдейі өтіп кетті,

Бұйраларды жасыру.

Иттей көз жас, жағасын сындырып,

Дауыс қараңғыдан,

Түн ортасы және біз онымен соқтығысамыз

Ол секірген шалшықта.

Маған апаратын жолға және күн шыққанда

Алыс елге жүзіңіз

Бұл қажет еді, бірақ пароход қана

Ол жағадан түбіне дейін алыс жүреді.

Содан кейін, шалшықтар құрғаған кезде,

Ал жылу келеді, қараңыз

Бұл қажетсіз құрғақ жапыраққа айналады

Ал бірінші желде ол ұшып кетеді.

Жақын ма, алыс па, бәрібір,

Оны ешкім танымайтын жерде

Ақ қағаз бумен пісіргіш

Оның аты жазылған тақтада.