Освободился - Александр Новиков

«Хватит сидеть в тюрьме, выходи!»

—

Проговорил мне начальник так ласково, —

Джина, и то, отпустил Алладин,

А что не вернешься в бутыль — верю на слово.

И вот он, шумит, вокзал, вот вагон,

Только окошечки не зарешечены.

Только садиться не надо бегом,

А проводница годится мне в дочери.

Припев:

Освободился, освободился —

Воля упала с неба в суму.

Словно влюбился, снова влюбился.

Только в кого, не пойму.

Вот этот город.

А ты кто такой?

Как вороные сюда тебя вынесли?

Можешь деревья трогать рукой —

Их не узнаешь, они уже выросли.

А за деревьями дом.

А в нем она.

На пианино бренчит, и — небеса в душе.

Может, засветятся окна с темна,

Может, одна и все так же не замужем.

Припев:

Освободился, освободился —

Воля упала с неба в суму.

Словно влюбился, снова влюбился.

Только в кого, не пойму.

Пару шагов во двор — вот и дружки.

Истосковались, поди, а толку ли?

Ни рылом, ни нюхом — тюремной тоски,

А разрисованы все наколками.

Каждый второй поседел, постарел,

А остальные толстеют от лени.

И хоть никто из них не сидел,

Ботают лучше меня, да по фене.

Припев:

Освободился, освободился —

Воля упала с неба в суму.

Словно влюбился, снова влюбился.

Только в кого, не пойму.

Значит, ударим в лады — в них ведь бьют.

И все заискрится бокалами пенными.

И спляшут они, и подпоют

С голыми, голыми, голыми стенами.

А напоследок еще вина —

Озеленить на душе проталины.

И позвонить.

А трубку возьмет она.

И скажет в сердцах: «Не туда попали вы».

Припев:

Освободился, освободился —

Воля упала с неба в суму.

Словно влюбился, снова влюбился.

Только в кого, не пойму.

«Түрмеде отырма, шық!

—

Бастық маған өте жылы сөйледі, -

Джин, сосын Аладдинді жіберіңіз,

Сіз бөтелкеге ​​оралмайтыныңыз үшін - мен сөзге сенемін.

Міне, шу шығарды, станция, міне, арба,

Тек терезелері торланбаған.

Тек отыруға жүгірме,

Ал дирижер қызыма жарасады.

Хор:

Бостандық, бостандық

Уилл көктен сөмкеге түсті.

Ғашық болу, қайта ғашық болу сияқты.

Тек кімге, мен түсінбеймін.

Міне, қала.

Ал сен кімсің?

Қарғалар сені мұнда қалай әкелді?

Сіз ағаштарды қолыңызбен ұстай аласыз -

Сіз оларды танымайсыз, олар есейіп кеткен.

Ал ағаштардың артында үй бар.

Және ол оның ішінде.

Ол фортепианода соғады, ал - жанға жұмақ.

Мүмкін терезелер қараңғыдан жарқырайды,

Мүмкін бойдақ және әлі үйленбеген шығар.

Хор:

Бостандық, бостандық

Уилл көктен сөмкеге түсті.

Ғашық болу, қайта ғашық болу сияқты.

Тек кімге, мен түсінбеймін.

Аулаға бір-екі қадам - ​​бұл достар.

Аңсадым, келші, бірақ оның мәні неде?

Тұмсықпен де, иіспен де - түрме мұңы,

Және барлығы татуировкамен боялған.

Әр секунд сұрланып, қартайып,

Ал қалғандары жалқаулықтан семіреді.

Олардың ешқайсысы отырмаса да,

Олар маған қарағанда жақсы жұмыс істейді, бірақ шаш кептіргіш үшін.

Хор:

Бостандық, бостандық

Уилл көктен сөмкеге түсті.

Ғашық болу, қайта ғашық болу сияқты.

Тек кімге, мен түсінбеймін.

Ендеше, төбелерді соқайық – ақыры, олар соқты.

Және бәрі көбікті көзілдірікпен жарқырайды.

Олар билеп, ән шырқайды

Жалаңаш, жалаңаш, жалаңаш қабырғалармен.

Ақырында, шарап -

Сіздің жаныңызға еріген дақтарды отырғызыңыз.

Және қоңырау шалыңыз.

Ал ол телефонды көтереді.

Және ол жүрегінде: «Сендер ол жерге жете алмадыңдар» дейді.

Хор:

Бостандық, бостандық

Уилл көктен сөмкеге түсті.

Ғашық болу, қайта ғашық болу сияқты.

Тек кімге, мен түсінбеймін.