О козле и экстрасенсах - Александр Новиков

Жил у бабушки козлик неброский,

Был облезлый, хромал и болел.

Не взгляни на него Кашпировский —

Безусловно, давно б околел.

Но взглянул на него он из теле —

Лишь глаза к переносице свел,

Как почувствовал жжение в теле

И подернулся шерстью козел.

Поглядел дядя Толя суровей,

Меж зрачками сверкнула дуга,

И сейчас же с приливом здоровья

Укрепились козлячьи рога.

Затвердели козлячьи копыта,

Залоснились от жира бока,

И проблеял козлище сердито:

«А подать мне сюда Чумака!»

И сейчас же, как будто с привязи

Посрывались, не чуя удил,

Полетели флюиды на мази,

И поток их козла зарядил.

И без крика, скандала и шума

Улыбнулся светло козелок,

И сказал: «Не мешало бы Джуну.

Собирает пускай узелок».

Эх, чего же тогда не взбесил их

Беспардонный козлиный нахрап?

Залечили его с полной силой

Безо всяких примочек и трав.

И расставшись с телесною мукой

С их гуманной и легкой руки,

Прогнусавил он следом: «А ну-ка,

Подавай человечьи мозги!»

Святый долг — Гиппократова клятва.

По святой простоте, не со зла,

Под мозги человечьи ребята

Зарядили мякину козла.

И запрыгал козел, заторчался,

Поумневший, проблеял: «Ура!»,

Снес ворота и в люди умчался

Навсегда из родного двора.

С той поры он живет — то, что надо!

Мир почуяв мозгой наконец,

Он теперь человечее стадо

Заряжает мозгами овец.

Обучает их разным коленцам

При посредстве заряженных слов.

Обращаюсь ко всем экстрасенсам:

«Никогда не врачуйте козлов!»

Менің әжем ақылды ешкі өмір сүрген,

Ол тозған, ақсап, жараланған.

Оған қарамаңыз Кашпировский -

Әлбетте, мен баяғыда өлетін едім.

Бірақ ол оған денесінен қарады -

Тек көзін мұрнының көпіріне әкелді,

Мен денемде жану сезімін қалай сезіндім

Ал ешкіні жүн басыпты.

Толя ағай қатал қарады,

Оқушылар арасында доға жарқ етті,

Ал қазір денсаулықтың көтерілуімен

Ешкі мүйіздері күшейтілді.

Ешкі тұяғы шыңдалған

Бүйірінен майланған,

Ал ешкі ашуланып:

— Ал маған Чумакты осында беріңіз!

Енді, міне, қарғыбаудан шыққандай

Олар сынды, аздап сезінбейді,

Сұйықтық жақпаға ұшты,

Ал бұлақ олардың ешкісін шабады.

Және айқайсыз, жанжал мен шусыз

Ешкі жеңіл күлді,

Және ол: «Бұл Джунға зиян тигізбейді.

Жиналады түйінін.

Е, олар неге оларды ренжітпеді

Ұят емес ешкі ұятсыз ба?

Оны бар күшімен емдеді

Ешқандай лосьондар мен шөптерсіз.

Және дене азаптарымен қоштасу

Адамгершілігі мол, жеңіл қолымен,

Содан кейін ол: «Келіңіз,

Маған адам миын беріңіз!»

Қасиетті парыз – Гиппократ анты.

Қасиетті қарапайымдылықпен, жамандықтан емес,

Адам жігіттерінің миының астында

Ешкінің сабасын зарядтады.

Ал ешкі секірді, кептелді,

Дана, дірілдеп: «Ура!»,

Қақпаны бұзып, халыққа қарай жүгірді

Туған ауладан мәңгілік.

Содан бері ол өмір сүріп жатыр - оған не керек!

Ақырында миды сезген әлем,

Ол енді адам табынына айналды

Қойлардың миын зарядтайды.

Оларға әртүрлі тізелерді үйретеді

Зарядталған сөздер арқылы.

Мен барлық экстрасенстерге шақырамын:

«Ешкілерді ешқашан емдемеңіз!»