Наваждение - Александр Новиков

Она уходила рано,

Ей бусами были дни.

Она прикасалась к ранам

И заживали они.

Летала мечтой под купол,

Где разум всегда вдали,

Где ласковый вечер щупал

Ее через руки мои.

Дышала табачным тленьем,

Глазела луна в окне,

Считал ее наважденьем,

Что с неба послали мне.

И в ней полыхала топка

Из тысяч больших огнив.

В глаза целовала робко,

И слезы сушились в них.

А звезды, белее мела,

Неслись в хороводы дней,

Сама она петь не умела,

Но все подпевало ей.

И снадобьем той истомы –

Где было всего больней –

Мне правила переломы

И свихи души моей.

И с каждой победой новой

Летела меня целовать.

И было душе – пленово.

И было на все плевать –

Сражаться вслепую с тенью,

Иль небо искать на дне,

Мне с ласковым наважденьем,

Что выпало только мне.

Ол ерте кетті

Оның күндері моншақ болды.

Ол жараларға қолын тигізді

Және олар өмір сүрді.

Күмбез астында арман ұштым,

Ақыл әрқашан алыс жерде

Нәзік кеш сезілген жерде

Ол менің қолымнан.

Темекі шіруімен дем алдым,

Ай терезеге қарады

Оны обсессивті деп санады

Маған көктен не жіберілді.

Оның ішінде пеш жанды

Мыңдаған үлкен өрттерден.

Көзінен ұялмай сүйіп,

Ал олардың көз жасы кеуіп қалды.

Ал жұлдыздар бордан ақ,

Күндердің дөңгелек билеріне жүгірді,

Ол өзі ән айта алмады,

Бірақ бәрі онымен бірге ән айтты.

Ал сол жалқаулықтың есірткісі -

Қай жері қатты ауырды?

Мен сынықтарды басқарамын

Ал менің жанымның жындылары.

Және әрбір жаңа жеңіспен

Ол мені сүю үшін ұшып кетті.

Және ол жанның тұтқынында болды.

Бұл маңызды емес еді -

Көлеңкемен соқыр күрес

Немесе түбінен аспанды ізде,

Маған мейірімсіз құмарлықпен,

Тек маған не болды.