Медсестричка - Александр Новиков

Медсестричка — украшенье лазарета —

Пела песенки иголками звеня.

А моя казалось — все.

А моя, казалось — спета.

И она одна лишь верила в меня.

И не хворь меня терзала и не рана.

Не проросшее на памяти былье.

Не тюремная тоска.

Не пропитая охрана.

А глаза большие добрые ее.

Завтра лето.

Впрочем, тоже, что и осень.

Моет крышу лазаретного дворца.

Мне до первого птенца

дотянуть хотелось очень,

Что бескрылые горланят без конца.

И не повести мне в душу, не рассказы,

И не байки про чужое и свое.

Не гитарные лады,

Не приметы и не сглазы,

А глаза большие добрые ее.

Отлетает в небе пух — на синем белый.

Помету его в оконцах, как малец.

Мне на утро ни одна

никогда еще не пела.

Мне за всех отпел и вылетел птенец.

Завтра лето, завтра гулкая карета

Хлопнет дверью и меня уволочет.

Медсестричка, ангел мой,

Украшенье лазарета,

Спой мне песенку свою через плечо.

Медбике - емхананы безендіру -

Ол ине шаншар әндерді шырқады.

Ал менікі бәрі болып көрінді.

Ал менікі ән шырқалғандай болды.

Және ол жалғыз маған сенді.

Мені азаптамаңыз, жара емес.

Есте өнбеген өткен.

Түрмедегі азап емес.

Сіңдірілмеген қорғаныс.

Және оның үлкен мейірімді көздері.

Ертең жаз.

Дегенмен, күз сияқты.

Лазарет сарайының шатырын жуады.

Мен бірінші балапанға дейін жеттім

Мен шынымен жеткім келді

Қанатсыз сайрайтын.

Мені әңгімелер емес, жанға жетелеме,

Және біреудің және біреудің әңгімелері емес.

Гитара перделері емес

Ешқандай белгілер мен жаман көздер жоқ,

Және оның үлкен мейірімді көздері.

Аспанда үлпілдек ұшады - көкте ақ.

Мен оны бала сияқты терезеге белгілеймін.

Таңертең мен үшін бір емес

бұрын ешқашан ән айтпаған.

Барлығына ән айттым, балапан ұшып кетті.

Ертең – жаз, ертең – дүбірлі күйме

Есікті тарс жауып, мені сүйреп апарады.

Медбике, менің періштем

емхананы безендіру,

Маған иығыңда ән айт.