Катилась по асфальту... - Александр Новиков

Катилась по асфальту

Весенняя вода.

Стрижи крутили сальто

В звенящих проводах.

И, горла не жалея,

Какой-то воробей

Кричал на всю аллею

Про глупых голубей.

Мелодия крутилась

В косматой голове,

И лодка «Наутилус»

Плыла по синеве.

И дождь бежал по лужам,

Не разбирая ног,

И был уже не нужен

Пронзительный звонок.

Роняло солнце капли

И таяло, истлев.

Черемухи, как цапли,

Уснули, не взлетев.

Невидимою свечкой

Сгорая, канул день,

И мысли бурной речкой

Катились набекрень.

Ах, музыка сирени,

Летящая в ночи,

Полночных откровений

Кричащие грачи.

И волосы льняные,

Застывшие рекой,

Так хочется поныне

Попробовать рукой.

Асфальтқа айналдырылды

Көктемгі су.

Свифттер сальтомен бұрылды

Шыңғырған сымдарда.

Ал, тамағын аямай,

Торғайдың бір түрі

Бүкіл аллеяда айғайлады

Ақымақ көгершіндер туралы.

Әуен ырғалып тұрды

Шалғай басында

Ал «Наутилус» қайығы

Көк арқылы жүзді.

Ал жаңбыр шалшық арқылы өтті,

Аяқтарды бөлшектемей,

Ал енді қажет емес еді

Пирсинг қоңырауы.

Күн тамшыларын түсірді

Және ол еріді, ыдырай бастады.

Құс шие құтан сияқты

Олар ұшпай жатып ұйықтап қалды.

Көрінбейтін шаммен

Жанып кетті, күн өтті

Ал дауылды өзен сияқты ойлар

Жан-жаққа айналдырылды.

Ах, сирень музыкасы,

Түнде ұшу

түн ортасындағы ашулар

Айқайлап тұрған қарттар.

Және зығыр шаш

өзен жағасында қатқан,

Мен қазір қатты қалаймын

Қолыңызбен көріңіз.