Годы молодые с забубенной славой... - Александр Новиков

Годы молодые с забубенной славой,

Отравил я сам вас горькою отравой.

Я не знаю: мой конец близок ли, далёк ли,

Были синие глаза, да теперь поблёкли.

Где ты, радость?

Темь и жуть, грустно и обидно.

В поле, что ли?

В кабаке?

Ничего не видно.

Руки вытяну — и вот слушаю на ощупь:

Едем… кони… сани… снег… проезжаем рощу.

«Эй, ямщик, неси вовсю!

Чай, рождён не слабым!

Душу вытрясти не жаль по таким ухабам».

А ямщик в ответ одно: «По такой метели

Очень страшно, чтоб в пути лошади вспотели».

«Ты, ямщик, я вижу, трус.

Это не с руки нам!»

Взял я кнут и ну стегать по лошажьим спинам.

Бью, а кони, как метель, снег разносят в хлопья.

Вдруг толчок… и из саней прямо на сугроб я.

Встал и вижу: что за чёрт — вместо бойкой тройки…

Забинтованный лежу на больничной койке.

И за место лошадей по дороге тряской

Бью я жёсткую кровать мокрою повязкой.

На лице часов в усы закрутились стрелки.

Наклонились надо мной сонные сиделки.

Наклонились и хрипят: «Эх ты, златоглавый,

Отравил ты сам себя горькою отравой.

Мы не знаем, твой конец близок ли, далёк ли, —

Синие твои глаза в кабаках промокли".

Жылдар даңққа толы жас,

Мен сені ащы умен уландырдым.

Ақырзаманым жақын ба алыс па білмеймін,

Көгілдір көздер болды, бірақ қазір олар өшіп қалды.

Қайдасың, қуаныш?

Қараңғылық пен сұмдық, қайғылы және қорлау.

Далада, солай ма?

Тавернада ма?

Мен ештеңе көре алмаймын.

Мен қолымды созамын - енді мен жанасуды тыңдаймын:

Біз барамыз ... аттар ... шаналар ... қар ... біз тоғайдан өтіп жатырмыз.

«Ей, жаттықтырушы, күш-қуатпен және негізгімен жүр!

Шай, әлсіз емес туылған!

Мұндай шұңқырлар үшін жаныңызды шайқау өкінішті емес ».

Ал вагоншы бір нәрсеге жауап берді: «Мұндай қарлы боранда

Жылқылардың жолда терлеуі өте қорқынышты».

«Сен, жаттықтырушы, көріп тұрмын, сен қорқақсың.

Бұл біздің қолымыздан емес!»

Қамшы алып, аттардың арқасына қамшы салдым.

Мен ұрдым, ал аттар боран сияқты, қарды үлпектерге айналдырады.

Кенет итермелеу... шанадан тура қар үйіндісіне дейін.

Мен орнымнан тұрып, көрдім: не болды - жылдам үштіктің орнына ...

Мен аурухана төсегінде таңып жатырмын.

Ал солқылдақ жол бойындағы жылқылардың орны үшін

Мен қатты төсекті дымқыл таңғышпен ұрдым.

Сағаттың бетінде қолдар мұртқа айналды.

Ұйқысы келген медбикелер маған еңкейді.

Олар еңкейіп: «Әй, сен, алтын басты,

Өзіңді ащы умен уландырдың.

Сенің ақырың жақын ба, алыс па білмейміз, -

Таверналарда көк көздерің суланып кетті».