Свадьба со смертью - Александр Малинин

Ночь — черноглазая жрица тепла да покойна,

Спит, навалившись на город всем телом своим.

Жду, распахнувши все двери и окна,

Знаю, где нужен, я сегодня любим.

Ну, занавесьте зеркала, ну, занавесьте,

Сегодня мне быть женихом, а ей — невестой.

Какой дурак сказал, что смерть — старуха?

Тот жил, видать, для тряпок, да для брюха.

Ну, занавесьте, ну, ради Бога, занавесьте,

Сегодня мне быть женихом, а ей — невестой.

Дверь распахнулась, и вошла, красой блистая,

В наряде свадебном любимая, родная.

Дом мой гудит от гостей, от свечей и от зноя.

Тысячи лиц моя память созвала на пир,

Тысячи лиц, не дававших мне в жизни покоя,

Тысячи лиц, треск свечей — весь мой мир.

Түн - жылулық пен бейбітшіліктің қара көзді діни қызметкері,

Бүкіл денесімен қалаға сүйеніп ұйықтайды.

Мен күтемін, барлық есіктер мен терезелерді ашамын,

Қайда керек екенімді білемін, бүгін мені жақсы көреді.

Ал, айналарды перде, жақсы, перде

Бүгін мен күйеу боламын, ал ол қалыңдық болады.

Қай ақымақ өлімді кемпір деп айтты?

Көрдің бе, шүберек үшін өмір сүрді, бірақ қарын үшін.

Ал, перде, құдай разылығы үшін, перде,

Бүгін мен күйеу боламын, ал ол қалыңдық болады.

Есік ашылды, ол сұлулықпен жарқырап кірді,

Үйлену көйлегінде, сүйікті, қымбаттым.

Менің үйім қонақтардан да, шырақтан да, ыстықтан да ызылдайды.

Мыңдаған жүзді жадым мерекеге шақырды,

Өмірімде тыныштық бермеген мың жүздер,

Мыңдаған жүздер, шырақтардың шырылдауы - менің бүкіл әлемім.