Полк юнкеров - Александр Малинин

Какая осень на дворе, закатом золотятся окна,

И купола церквей, как воздух в янтаре.

Какая осень на дворе.

Какая светлая печаль кладет на плечи волосы и руки.

А мы идем, лишь эхо улиц гулких.

Какая светлая печаль.

По спящему городу, молча ступая, мы шли,

Не полк юнкеров, а мягкий резиновый шар.

И лишь сапоги огалтело купались в пыли,

Волю дорог сменив на схемы казарм.

Но впервые трубач протрубил боевую тревогу,

А дальше был бой, словно свадьба со смертью.

И помню: лишь чмокала грязью дорога,

И нас оставалось не больше трети.

Какая светлая печаль кладет на плечи волосы и руки.

А нас уж нет, лишь эхо улиц гулких.

Какая светлая печаль.

Господа, суждено нам погибнуть,

Застегните до верхней кителя ваши потные,

Я прошу вас — ровнее спины,

Смерти смотрят в глаза, а не под ноги.

Господа юнкера, вам семнадцать, мне — тридцать пять,

Но замечу я вам, что, чем дальше, тем ниже и ниже.

Кто в минуту сомненья пред быдлом попятится вспять,

Тот от скуки по Родине сдохнет в бардачном Париже.

Какая осень на дворе, закатом золотятся окна,

И купола церквей, как воздух в янтаре.

Какая осень на дворе.

Какая женщина в окне, кого-то ждет, а, может, плачет.

Я не пойму никак, что это значит.

Какая женщина в окне… Какая женщина в окне…

Какая женщина в окне…

Аулада қандай күз, күн батқанда терезелер алтын жалатылған,

Ал шіркеулердің күмбездері кәріптастың ауасындай.

Аулада қандай күз бар.

Қандай жарқын мұң шаш пен қолды иыққа салады.

Ал біз барамыз, тек жаңғырық көшелердің жаңғырығы.

Қандай жарқын қайғы.

Ұйқыдағы қала арқылы үнсіз қадам басып, біз жүрдік,

Юнкерлер полкі емес, жұмсақ резеңке шар.

Тек етік шаңға шомылды,

Жолдардың ерік-жігерін казармалық схемалармен ауыстыру.

Бірақ кернейші алғаш рет ұрыс дабылын соқты,

Сосын ажалмен той сияқты төбелес болды.

Менің есімде: тек жолды лай басып,

Ал үштен бірімізден аспайтын адам қалды.

Қандай жарқын мұң шаш пен қолды иыққа салады.

Ал біз енді жоқпыз, тек ызыңдаған көшелердің жаңғырығы.

Қандай жарқын қайғы.

Раббым, біз өлеміз,

Терлі пальтоларыңызды күртеңіздің жоғарғы жағына дейін басыңыз,

Сізден сұраймын - арқаңызды түзетіңіз,

Ажал аяқ астына емес, көзге қарайды.

Лорд Юнкер, сіз он жетідесіз, мен отыз бестемін,

Бірақ мен сізге ескертемін, неғұрлым алыс болса, соғұрлым төмен және төмен.

Малдың алдында күдіктеніп, шегінетін кім,

Ол отанында, ойлы Парижде зерігуден өледі.

Аулада қандай күз, күн батқанда терезелер алтын жалатылған,

Ал шіркеулердің күмбездері кәріптастың ауасындай.

Аулада қандай күз бар.

Терезеде қандай әйел бар, біреуді күтіп немесе жылап жатқан шығар.

Мен бұл нені білдіретінін түсінбеймін.

Терезеде қандай әйел... Терезеде қандай әйел...

Терезеде қандай әйел...