Ливень - Александр Иванов

Я иногда вдруг замечаю,

Как уплываю в далекую грусть.

Я спать не ложусь и, подлив себе крепкого чаю,

Уныло курю и вспоминаю о том, что забыть не боюсь.

Нас свел только случай, но ты неслучайна.

Узнал ли я счастье, судить не берусь.

Ты смотришь в окно с улыбкой нежно печальной,

Неистово дождь барабанит по стеклам весь день, ну и пусть!

Какой прекрасный ливень, летний ливень...

Смятенье прохожих и тучи зонтов.

Быть может, мы могли бы быть и счастливей,

Но в чем наше счастье, не знал бы никто.

Я, шторы задвинув, меняю пластинку,

Любимые песни звучат для двоих.

Зачем же мы с грусти невольно сдуваем пылинку

И мнем свое счастье и рвем, словно искренний стих?

Какой прекрасный ливень, летний ливень...

Смятенье прохожих и тучи зонтов.

Быть может, мы могли бы быть и счастливей,

Но в чем наше счастье, не знал бы никто.

Кейде мен кенеттен байқаймын

Мен алыстағы қайғыға жүзіп бара жатқанымда.

Мен ұйықтамаймын, өзіме қатты шай құйып болған соң,

Көңілсіз темекі тартамын, ұмытудан қорықпайтынымды есіме түсіремін.

Бізді кездейсоқ кездестірдік, бірақ сіз кездейсоқ емессіз.

Бақытты таптым ба, жоқ па, сынамаймын.

Терезеден мұңды күлімсіреп қарайсың,

Күні бойы жаңбыр терезелерді жауып тұр, солай болсын!

Неткен әдемі нөсер, жазғы жаңбыр...

Өтіп бара жатқандардың шатасуы мен қолшатыр бұлттары.

Мүмкін біз бақытты болармыз

Бірақ біздің бақытымыз не екенін ешкім білмейді.

Мен перделерді жауып, жазбаны өзгертемін,

Сүйікті әндер екі адамға арналған.

Неге біз еріксіз мұңмен бір түйір шаңды жұлып аламыз

Ал біз қуанышымызды күбірлеп, шын жүректен шыққан өлеңдей жылаймыз ба?

Неткен әдемі нөсер, жазғы жаңбыр...

Өтіп бара жатқандардың шатасуы мен қолшатыр бұлттары.

Мүмкін біз бақытты болармыз

Бірақ біздің бақытымыз не екенін ешкім білмейді.