Клён ты мой опавший - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

Клен ты мой опавший, клен заледенелый,

Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой?

Или что увидел?

Или что услышал?

Словно за деревню погулять ты вышел

И, как пьяный сторож, выйдя на дорогу,

Утонул в сугробе, приморозил ногу.

Ах, и сам я нынче чтой-то стал нестойкий,

Не дойду до дома с дружеской попойки.

Там вон встретил вербу, там сосну приметил,

Распевал им песни под метель о лете.

Сам себе казался я таким же кленом,

Только не опавшим, а вовсю зеленым.

И, утратив скромность, одуревши в доску,

Как жену чужую, обнимал березку.

28 ноября 1925.

Сен менің құлаған үйеңгімсің, мұзды үйеңгімсің,

Неге тұрсың, еңкейіп, ақ боранның астында?

Немесе не көрдіңіз?

Немесе не естідің?

Ауыл сыртына қыдыруға шыққандай

Жолға шығып, мас күзетші сияқты,

Ол қар құрсауында батып кетті, аяғы қатып қалды.

О, мен қазір біршама тұрақсыз болып қалдым,

Мен достық ішімдіктен үйге қайтпаймын.

Онда ол талды кездестірді, ол жерде қарағайды көрді,

Қарлы боранда оларға жаз туралы ән айтты.

Мен өзім үшін сол үйеңкі болып көріндім,

Тек құлаған жоқ, бірақ күшті және негізгі жасыл.

Ал, қарапайымдылықты жоғалтып, тақтада ақымақ болып,

Біреудің әйеліндей қайыңды құшақтады.

1925 жыл, 28 қараша.