Женька - Людмила Зыкина, Виктор Дубровский, Государственный русский народный оркестр имени Николая Осипова

Стоит средь лесов деревенька.

Жила там когда-то давненько

Девчонка по имени Женька.

Мальчишечье имя носила,

Высокие травы косила,

Была в ней веселая сила.

Завыли стальные бураны,

Тень крыльев легла на поляны.

И Женька ушла в партизаны.

В секрете была и в засаде,

Ее уважали в отряде,

Хотели представить к награде.

Бывало, придет в деревеньку,

Мать спросит усталую Женьку:

— Ну как ты живешь?

— Помаленьку…

Пошли на заданье ребята.

Ударила вражья граната.

Из ватника вылезла вата.

Висит фотография в школе —

В улыбке — ни грусти, ни боли,

Шестнадцать ей было — не боле.

Глаза ее были безбрежны,

Мечты ее были безгрешны,

Слова ее были небрежны…

Ормандардың ортасында ауыл бар.

Ол жерде бұрыннан өмір сүрген

Женя есімді қыз.

Жігіттік есімі бар еді

Биік шөптер шабылған

Оның бойында көңілді күш бар еді.

Болат боран соқты

Қанаттардың көлеңкесі алаңқайларда жатты.

Ал Женя партизандарға барды.

Жасырын және буксирде болды,

Ол отрядта құрметке ие болды,

Біз марапатқа ұсынғымыз келді.

Ауылға келетін,

Анасы шаршаған Женядан сұрайды:

-Ал, сен қалай өмір сүресің?

- Бірте-бірте...

Жігіттер кеттік.

Қарсыластың гранатасы тиді.

Толтырылған күртешеден мақта шықты.

Мектепте фотосурет ілулі тұр -

Күлкіде - қайғы да, ауырсыну да жоқ,

Ол он алты жаста - енді жоқ.

Оның көздері шексіз еді

Оның армандары күнәсіз болды

Оның сөздері абайсыз болды ...