…смеялись дети - Калинов Мост

… Смехом свеченный, брызги звал извечь

В день чужих затей, в скалах выгранил,

Плески плеч твоих, чуб крылом задел.

Окольчуженный, цветом щек горчу, —

Падал горстью петь.

Неразгаданный, дно таила гать, —

Хвост рассек ступень.

Распятый в снах, теперь никто не спросит,

Как умел встречать дождями осень,

Греть травой обрывы рек.

Брить тугой колчан ветрами,

Долей брать ладонь ульчан,

Прощать молвой, роднить тропой.

Ребром телег.

Невестить перья по хребту коврами храбрым,

Заклинать лапту в осколки мудрых: «Верь»,

Вить гнезда в голосах.

Был бы только взгляд подарен,

Как весной в дозор удалый сел озера

Отыскал в сухих глазах.

Смеялись дети нам в ответ

И было так светло, что вязью Вед темнели губы,

Хлопьями пьянел закат.

Звенели алым небеса рябин,

В волокнах талых стыл мазар, молчали ножны,

Сивый ус кусал казак.

...Күлкімен нұрланған, Мәңгілікке шақырған спрей

Өзгелердің ісі болған күні мен ойып тастаған жартастарда,

Иығыңның шашырап, маңдайың қанатқа тиді.

Сақиналы, бетімнің түсі ащы, -

Ән айту үшін құлады.

Шешімсіз, түбі арық жасырды, -

Құйрық қадамды кесіп тастады.

Түсінде айқышқа шегеленген, енді ешкім сұрамайды

Ол күзді жаңбырмен қарсы алуды қайдан білді,

Өзен жартастарын шөппен жылытыңыз.

Қатты дөңесті желмен қырыңыз,

Ұлшанның алақанын алып бөліс,

Өсекпен кешіру, жолға түсу.

Арбалардың шеті.

Ержүрек кілемдерімен жотаның бойымен қауырсындарды алып жүру үшін,

Даналардың үзінділеріне лаптаны шақыру үшін: «Сенемін»,

Дауыстарда ұя салу.

Бір қараса,

Көктемдегідей алыстағы көл патрульде отырды

Құрғақ көздерде кездеседі.

Балалар бізге жауап ретінде күлді

Оның жеңіл болғаны сонша, Ведалар еріндерді күңгірттендірді,

Күннің батуы қабыршақпен мас болды.

Тау күлінің аспаны қып-қызыл шырылдады,

Мазар еріген талшықтарда қатып, қынап үнсіз,

Боз мұртты казак шағып алды.