Веришь – не веришь - Клавдия Шульженко, Борис Мандрус, Аркадий Островский

Поезд, оставив дымок,

В дальние скрылся края.

Лишь промелькнул огонек,

Словно улыбка твоя.

Тех же акаций кусты,

Та же цепочка огней,

Только уехала ты —

Стало в поселке темней.

Стало в поселке темней.

Гол и полгода, считай,

Рядом с тобою я жил.

Сколько я раз невзначай

Мимо тебя проходил.

Мог говорить не спеша,

Думал, что просто знаком.

Понял, как ты хороша,

Только с последним звонком.

Веришь — не веришь,

Только с последним звонком.

Поезд оставив дымок,

В дальние скрылся края

Лишь промелькнул огонек,

Словно улыбка твоя.

Смотришь ты вдаль, за окно,

К новой готовясь судьбе.

Знай, что в поселке родном

Кто-то грустит о тебе

Веришь- не веришь

Кто-то грустит о тебе

Түтіннен шыққан пойыз

Алыс шеттерде жасырылған.

Жай ғана жарқыл

Сіздің күлкіңіз сияқты.

Дәл сол акация бұталары

Сол шамдар тізбегі

Жаңа ғана кетіп қалдың

Ауылда қараңғы болды.

Ауылда қараңғы болды.

Мақсат және алты ай, санау

Мен сенің жаныңда тұрдым.

Қанша рет кездейсоқ болдым

Сіздің қасыңыздан өтті.

Мен баяу сөйлей алатынмын

Бұл жай ғана таныс деп ойладым.

Мен сенің қаншалықты жақсы екеніңді түсіндім

Тек соңғы қоңыраумен.

Сену - сенбеу

Тек соңғы қоңыраумен.

Пойыз түтіннен шығып жатыр

Алыс елдерде жасырылған

Жай ғана жарқыл

Сіздің күлкіңіз сияқты.

Сіз алысқа, терезеге қарайсыз,

Жаңа тағдырға дайындалу.

Туған ауылыңда соны біл

Біреу сен үшін қайғырады

Сену - сенбеу

Біреу сен үшін қайғырады