La ultima curda - Anibal Troilo, Edmundo Rivero

Lástima, bandoneón, mi corazón,

tu ronca maldición maleva

tu lágrima de ron me lleva

hacia el hondo bajofondo

donde el barro se subleva.

Ya sé, no me digás, tenés razón,

la vida es una herida absurda

y es todo, todo tan fugaz

que es una curda, nada más,

mi confesión.

Contáme tu condena, decíme tu fracaso,

no ves la pena que me digo,

y habláme simplemente

de aquel amor ausente

que es un retazo del olvido.

Yo sé que te lastimo, yo sé que te hago daño

contando mi sermón de vino,

pero es el viejo amor que tiembla, bandoneón,

buscando en un licor que aturda

la curda que al final

termina la función

corriéndole un telón

al corazón.

Un poco de recuerdo y sin sabor

gotea su rezongo lerdo,

marea tu licor y arrea la tropilla de la zurda

al volcar la última curda.

Cerráme el ventanal que quema el sol

su lento caracol de sueño

no ves que vengo de un país

que está de olvido, siempre gris,

tras el alcohol.

Өкінішті, бандонон, жүрегім,

сенің қарлығыңқы қарғыс

сенің көз жасың мені алады

терең жерасты әлеміне

балшық көтерілетін жерде.

Білемін, айтпа, сен дұрыссың,

өмір - бұл абсурдтық жара

және бәрі өткінші

бұл курда, басқа ештеңе емес,

Менің мойындауым.

Маған сөйлеміңді айт, сәтсіздікіңді айт,

Өзіме айтатын аянышты көрмейсің,

және жай ғана менімен сөйлес

сол жоқ махаббаттан

бұл ұмытудың бір бөлігі.

Мен сені ренжіткенімді білемін, мен сені ренжіткенімді білемін

шарап уағызымды айтып,

бірақ бұл ескі махаббат дірілдейді, bandoneon,

таң қалдыратын ішімдікке қарап

бұл ақыр соңында

функцияны аяқтаңыз

пердені түсіру

жүрекке.

Біраз есте сақтау және дәм жоқ

оның жалқау күңкілін тамызады,

арақ-шараптың басын айналдырып, солақайлардың үйірін үйір

соңғы күрді төңкергенде.

Күнді күйдіретін терезені жабыңыз

оның баяу арман ұлуы

Менің елден келгенімді көрмейсің бе

бұл ұмытылады, әрқашан сұр,

алкогольден кейін.