Та женщина была - Александр Новиков

Та женщина была отчаянно красива,

Убойна, как дикарская стрела,

И ни о чём большом особом не просила,

А просто захотела и была.

И на руке моей большой зелёный камень

Топорщился и зеленел вдвойне,

Я трогал эту женщину руками,

И ей любилось, впрочем, как и мне.

Та женщина была смешлива и насмешна,

Когда вокруг стреляли кошельки,

И дураки ей мир к ногам бросали спешно,

Богатые и злые дураки.

И камень на руке ехидно и лукаво

Мерцал, её глазам играя в тон,

Та женщина была красивая отрава,

Всем прочим оставаясь на «потом».

Та женщина была большим и сладким нервом,

Поклоны принимала за долги,

Я не последним был и далеко не первым,

Я был у ней за то, что был другим.

И камень талисман от ран и от болезней

Та женщина была ночной распутной песней

Без пенья, без мелодии, без слов.

Бұл әйел өте әдемі еді

Жабайы жебедей өлтіруші,

Ол үлкен ештеңе сұрамады,

Бірақ ол жай ғана қалады және болды.

Ал менің қолымда үлкен жасыл тас

Қылшықты және қос жасыл,

Мен бұл әйелді қолыммен ұстадым,

Және ол мен сияқты оны жақсы көрді.

Бұл әйел күлкілі және күлкілі болды,

Әмияндар атылып жатқанда

Ал ақымақтар әлемді оның аяғына асығыс лақтырды,

Бай және зұлым ақымақтар.

Ал қолындағы тас мысқылмен, қулықпен

Ол жыпылықтап, оның көздерімен ойнады,

Бұл әйел әдемі у еді,

Барлығына, «кейінірек» қалу.

Бұл әйел үлкен және нәзік жүйке болды

Қарыз үшін садақ алдым,

Мен соңғы және біріншіден алыс емес едім,

Мен басқа болғаным үшін онымен бірге болдым.

Ал тас – жаралар мен аурулардан тұмар

Бұл әйел түнгі ән болды

Ән де, әуен де, сөз де жоқ.