L'enterrement de Verlaine - Georges Brassens

Le revois-tu mon âme, ce Boule Miche d’autrefois

Et dont le plus beau jour fut un jour de beau froid:

Dieu: s’ouvrit-il jamais une voie aussi pure

Au convoi d’un grand mort suivi de miniatures?

Tous les grognards — petits — de Verlaine étaient là,

Toussotant, Frissonnant, Glissant sur le verglas,

Mais qui suivaient ce mort et la désespérance,

Morte enfin, du Premier Rossignol de la France.

Ou plutôt du second (François de Montcorbier,

Voici belle lurette en fut le vrai premier)

N’importe!

Lélian, je vous suivrai toujours!

Premier?

Second?

vous seul.

En ce plus froid des jours.

N’importe!

Je suivrai toujours, l'âme enivrée

Ah!

Folle d’une espérance désespérée

Montesquiou-Fezensac et Bibi-la-Purée

Vos deux gardes du corps, — entre tous moi dernier.

Оны тағы көрдің бе, жаным, кешегі Буль Мише

Кімнің ең бақытты күні әдемі суықтың күні болды:

Құдай: Мұндай таза жол болды ма?

Миниатюралардан кейінгі ұлы өлім колоннасында?

Верленнің барлық күңкілдері - кішкентайлары - сонда болды,

Жөтелу, қалтырау, мұзда сырғанау,

Бірақ бұл өлім мен үмітсіздікке кім ерді,

Ақырында, Францияның Бірінші бұлбұлы өлді.

Дәлірек айтқанда, екіншісі (Франсуа де Монкорбье,

Көптен бері нағыз бірінші болды)

Кез келген нәрсе!

Лелиан, мен әрқашан сенің соңынан еремін!

Бірінші?

Екінші?

жалғыз сен.

Осы ең суық күндерде.

Кез келген нәрсе!

Әрқашан ілесемін, мас болған жаным

Ах!

Үміт үзілген

Монтескю-Фесенсак және Биби-ла-Пюре

Сіздің екі оққағарыңыз, — ең соңында мен.