"Пускай ты выпита другим..." - Александр Новиков

Пускай ты выпита другим,

Но мне осталось, мне осталось

Твоих волос стеклянный дым

И глаз осенняя усталость.

О возраст осени!

Он мне

Дороже юности и лета.

Ты стала нравиться вдвойне

Воображению поэта.

Я сердцем никогда не лгу,

И потому на голос чванства

Бестрепетно сказать могу,

Что я прощаюсь с хулиганством.

Пора расстаться с озорной

И непокорною отвагой.

Уж сердце напилось иной,

Кровь отрезвляющею брагой.

И мне в окошко постучал

Сентябрь багряной веткой ивы,

Чтоб я готов был и встречал

Его приход неприхотливый.

Теперь со многим я мирюсь

Без принужденья, без утраты.

Иною кажется мне Русь,

Иными — кладбища и хаты.

Прозрачно я смотрю вокруг

И вижу, там ли, здесь ли, где-то ль,

Что ты одна, сестра и друг,

Могла быть спутницей поэта.

Что я одной тебе бы мог,

Воспитываясь в постоянстве,

Пропеть о сумерках дорог

И уходящем хулиганстве.

Өзгелерге мас болсын

Бірақ мен кеттім, кеттім

Шашыңыз шыны түтін

Ал көз – күзгі шаршау.

О, күз заманы!

Ол маған айтты

Жастықтан да, жаздан да қымбат.

Сізге екі есе ұнай бастады

Ақынның қиялы.

Мен ешқашан жүрегіммен өтірік айтпаймын

Сондықтан, сыпайы дауысқа

Мен сенімді айта аламын

Бұзақылықпен қоштасқаным.

Бұзақылармен қоштасатын кез келді

Және бағынбайтын батылдық.

Жүрек басқаны ішіп қойған,

Сабырлы қан.

Ал ол менің тереземді қақты

Қып-қызыл тал бұтағымен қыркүйек,

Сондықтан мен дайын болдым және кездестім

Оның келуі қарапайым.

Қазір көп нәрсеге шыдадым

Ешқандай мәжбүрлеу, жоғалту жоқ.

Маған Ресей басқаша көрінеді,

Басқалары зираттар мен саятшылықтар.

Айналама мөлдір қараймын

Мен оның бар-жоғын көремін, мұнда, бір жерде,

Сіз жалғыз екенсіз, әпке мен дос,

Ақынның серігі болар.

Мен тек сені ғана аламын деп

Тұрақты өсу

Жолдардың ымыртында ән айт

Және шығатын бұзақылық.