Таганай - Олег Митяев, Константин Тарасов

Пусть сегодня меня потеряет родня --

Я уйду, когда все еще спят.

Но штормовка, пропавшая, выдаст меня

И рюкзак со стены будет снят.

Это значит -- меня бесполезно искать,

Занедужил я, лекарь мой -- путь.

Будет ветер мою шевелюру трепать

И толкать, ка товарища в грудь.

Припев: Как янтарными струнами в пьессе дождя,

Ветер мачтами сосен играй!

Пусть в походную юность уносит меня

Таганай, Таганай.

На вагонном стекле -- непогожий рассвет

Чертит мокрую диагональ,

Среди туч настроения проблесков нет,

И на стыках стучит магистраль.

Словно в сердце стучит, как стучало тогда,

Когда мы убегали вдвоем.

А быть может, в последнем вагоне одна

Ты любуешся этим дождем.

Разгоняйся, мой поезд, пусть дождики льют,

Ну, какой-же я к черту, старик.

Это станции взять нам разбег не дают,

И к стеклу желтый листик приник.

Туыстарым бүгін мені жоғалтсын -

Барлығы ұйықтап жатқанда мен кетемін.

Бірақ жетіспейтін жел қорғағыш мені береді

Ал рюкзак қабырғадан алынады.

Бұл дегеніміз - мені іздеу бекер,

Мен ауырып жатырмын, менің дәрігерім.

Жел шашымды таразылайды

Және итеріңіз, жолдас кеудеге.

Қайырмасы: Жаңбырдағы кәріптас ішектей,

Қарағайлардың жел діңгектері ойнайды!

Мені лагерьдегі жастық шағыма апаруға рұқсат етіңіз

Тағанай, Тағанай.

Күйме әйнегінде - жаман таң

Ылғал диагональ сызады

Көңіл бұлттарының арасында көз ілмейді,

Ал тас жол тораптарды қағады.

Сол кездегідей жүректе соғып тұрғандай,

Бірге қашып кеткенімізде.

Мүмкін, жалғыз соңғы көлікте

Сіз бұл жаңбырды жақсы көресіз.

Жылдамда, пойызым, жаңбыр жаусын,

Е-е, мен не болдым, қария.

Бұл станциялар бізге жүгіруге мүмкіндік бермейді,

Ал сары жапырақ стақанға жабысып қалды.