Кино - Олег Митяев, Константин Тарасов

Отмелькала беда, будто кадры кино,

В черно- белых разрывах фугасных.

И в большом кинозале эпохи темно,

И что дальше покажут — не ясно.

Разбивается луч о квадраты стекла

Довоенного старого дома.

И людская река по утрам потекла

По аллеям к заводам и домнам.

Просыхает асфальт, уменьшается тень,

И девченка торопится в школу.

Довоенный трамвай, довоенный портфель-

Все опять повторяется снова.

Я в отцовских ботинках, в отцовских часах,

Замирая, смотрю без прищура,

Как в прозрачных, спокойных, тугих небесах

Самолетик рисует фигуры…

20 лет, 30 лет, 40 лет

Рушит хроника стены театров.

20 лет, 30 лет, 40 лет

Нас кино возвращает обратно.

Я не видел войны,

Я смотрел только фильм,

Но я сделаю все непременно,

Чтобы весь этот мир оставался таким

И не звался потом довоенным.

Проблема фильм кадрлары сияқты жарқ етті,

Қара және ақ жарылғыш жарылыстарда.

Ал дәуірдің үлкен кинотеатрында қараңғы,

Ал әрі қарай не көрсетілетіні белгісіз.

Сәуле әйнек шаршыларында үзіледі

Соғысқа дейінгі ескі үй.

Ал адам өзені таң атпай аққан

Зауыттар мен домна пештеріне дейінгі аллеялар бойымен.

Асфальт кебеді, көлеңке азаяды,

Ал қыз мектепке баруға асығады.

Соғыс алдындағы трамвай, соғысқа дейінгі портфель

Барлығы қайтадан қайталанады.

Мен әкемнің орнындамын, әкемнің сағатындамын,

Тоңып, көзімді қыспай қараймын,

Мөлдір, тыныш, тар аспандағы сияқты

Ұшақ фигураларды салады...

20 жаста, 30 жаста, 40 жаста

Хроника театрлардың қабырғаларын қиратады.

20 жаста, 30 жаста, 40 жаста

Кино бізді қайтарады.

Мен соғысты көрмедім

Мен тек фильм көрдім

Бірақ мен бәрін жасаймын,

Бүкіл әлемді осылай ұстау үшін

Содан кейін соғысқа дейінгі деп аталмады.