Может, поздно, может, слишком рано... - Александр Новиков

Может, поздно, может, слишком рано,

И о чем не думал много лет,

Походить я стал на Дон-Жуана,

Как заправский ветреный поэт.

Что случилось?

Что со мною сталось?

Каждый день я у других колен.

Каждый день к себе теряю жалость,

Не смиряясь с горечью измен.

Я всегда хотел, чтоб сердце меньше

Билось в чувствах нежных и простых,

Что ж ищу в очах я этих женщин —

Легкодумных, лживых и пустых?

Удержи меня, мое презренье,

Я всегда отмечен был тобой.

На душе холодное кипенье

И сирени шелест голубой.

На душе — лимонный свет заката,

И все то же слышно сквозь туман, —

За свободу в чувствах есть расплата,

Принимай же вызов, Дон-Жуан!

И, спокойно вызов принимая,

Вижу я, что мне одно и то ж —

Чтить метель за синий цветень мая,

Звать любовью чувственную дрожь.

Так случилось, так со мною сталось,

И с того у многих я колен,

Чтобы вечно счастье улыбалось,

Не смиряясь с горечью измен.

13 декабря 1925

Мүмкін тым кеш, мүмкін тым ерте

Ал мен көп жылдар бойы ойламаған нәрсем,

Мен Дон Жуанға ұқсай бастадым,

Нағыз желді ақын сияқты.

Не болды?

Маған не болды?

Күн сайын мен басқа тізелерде отырамын.

Күн сайын мен өзімді аяймын,

Өзгерістің ащылығын қабылдамау.

Мен әрқашан кішкентай жүректі қалайтынмын

Ол нәзік және қарапайым сезімде соқты,

Мен бұл әйелдердің көзінен не іздеймін -

Жеңіл, алдамшы және бос па?

Мені ұста, менсінбеуім,

Мен әрқашан сізбен ерекшелендім.

Жан дүниемде салқын қайнау бар

Ал сиреньдің көк сыбдыры.

Жанға - күн батудың лимон нұры,

Тұман арасынан бәрі бірдей естіледі, -

Сезімдердегі еркіндік үшін жаза бар,

Тапсырманы қабыл алыңыз, Дон Жуан!

Ал, қиындықты сабырмен қабылдап,

Мен бір және бірдей екенімді көремін -

Мамырдың көгілдір гүлі үшін боранды құрметтеңіз,

Махаббатты сезімтал діріл деп атаңыз.

Бұл болды, менің басымнан өтті,

Одан менің көп тізем бар,

Осылайша бақыт мәңгі күлімдеп тұрады

Өзгерістің ащылығын қабылдамау.

1925 жыл, 13 желтоқсан