Jean de la Providence de Dieu - Juliette Gréco

C'était en l’an dix-neuf cent deux

Quand Jean d' la Providence de Dieu

Ouvrit la porte sans carte blanche

Son front était cuit et recuit

Par le soleil et les soucis

Son sac était lourd sur sa hanche

Mais la mer du Nord s’engouffra

Dans l' bar où tenions nos états:

Y avait Machin, Chose et Langlois

Y avait Frances, et c'était moi !

Nous étions tous les cinq à l’aise

Dans le vieux bar de l’Irlandaise !

En ce temps-là, y avait Langlois

Machin et Chose, l’Irlande et moi

Le vent qui soufflait de la mer

Nous a pris dans ses bras de fer

Pour en emporter deux en douce

Il ne resta dans l' cabaret

Après qu’ils se furent taillés

Car ils avaient l' diable à leurs trousses

Que Langlois, moi et ce curieux

Jean de la Providence de Dieu !

Y avait donc Jean, et Cætera

Langlois, et la môme qu'était moi

Langlois, très fauché, mit les voiles

Pour retrouver sa bonne étoile

Alors nous ne fûmes plus que deux

Moi et la Providence de Dieu !

On m' nomme aussi «Saint-Jean bouche d’or»

Me dit ce grand matelot du Nord

Et quand je chante ma complainte

Au petit jour, passé minuit

Ici ou là, comme un défi

Toutes les garces se croient des saintes !

Puis il disparut en chantant

Autant en emporte le vent…

Y avait Machin, Chose et Langlois

Maintenant, il n’y avait plus que moi !

J'étais seule devant les bouteilles

Elles m’offraient d’autres merveilles !

En souvenir de Jean, j’en bus deux

Et tout l' reste à la grâce de Dieu !

Que sont devenus mes copains?

À dire vrai, je n’en sais plus rien

L’Irlandaise a fermé boutique

Machin et Chose ont disparu

Dans le décor des inconnus

C’est la faute au vent hystérique:

Il fit entrer ce Jean de Dieu

Sa Providence et ses bons vœux !

Ah, les bistrots des ports de mer !

Lorsque le vent pleure en hiver

Et vous prend pour toute la vie

Avec ses orgues de Barbarie !

C'était en l’an dix-neuf cent deux

Au Rendez-vous des amoureux

Бұл он тоғыз жүз екінші жылы болды

Құдайдың провиденті Жохан кезде

Ақ карточкасыз есікті ашты

Маңдайы пісіріліп, күйдірілді

Күн мен алаңдаушылық

Оның сөмкесі жамбасына ауыр тиді

Бірақ Солтүстік теңізді басып алды

Біз мәлімдеме жасаған барда:

Махин, Чозе және Ланглуа болды

Фрэнсис болды, мен болдым!

Бесеуіміз де жайбарақат болдық

Ескі ирланд барында!

Ол кезде Ланглуа бар еді

Зат пен зат, Ирландия және мен

Теңізден соққан жел

бізді қол күресіне алды

Екі алып кету үшін

Ол тек хабаретте қалды

Олар өздерін кесіп болғаннан кейін

Өйткені олардың өкшелеріне шайтан бар еді

Анау Ланглуа, мен және мынау қызық

Құдайдың провиденті Жохан!

Сонымен Жан мен Катера болды

Ланглуа және ол мен болатын бала

Ланглуа, қатты сынған, жүзіп кетті

Оның бақытты жұлдызын табу үшін

Сөйтіп екеуміз ғана болдық

Мен және Құдайдың қамқорлығы!

Олар мені «Сен-Жанның алтын аузы» деп те атайды.

Маған солтүстіктің ұлы теңізшісі айтты

Ал мен жоқтауымды айтқан кезде

Таң атқанда, түн ортасынан өткенде

Мұнда немесе мұнда, сынақ сияқты

Қаншықтардың бәрі өздерін әулие санайды!

Содан ән айтып жоғалып кетті

Желмен бірге кетті...

Махин, Чозе және Ланглуа болды

Енді мен ғана болдым!

Мен шөлмектердің алдында жалғыз қалдым

Олар маған басқа ғажайыптар ұсынды!

Джонды еске алу үшін мен екі іштім

Ал қалғаны Алланың қалауымен!

Менің достарыма не болды?

Шынымды айтсам, енді білмеймін

Ирландиялық әйел дүкенін жауып тастады

Зат пен Зат жоғалып кетті

Бейтаныс адамдардың декорациясында

Оны истерикалы желге кінәлаңыз:

Ол осы Құдайдың Жоханын әкелді

Оның игілігі мен ізгі тілегі!

Әй, теңіз порты бистролары!

Қыста жел жылағанда

Және сені өмір бойы алады

Бөшке мүшелерімен!

Бұл он тоғыз жүз екінші жылы болды

Ғашықтар кездесуінде