Вороны - Юрий Шевчук, ДДТ

На небе вороны, под небом монахи и я между ними в расшитой рубахе,

Лежу на просторе, легка и пригожа и солнце взрослее, и ветер моложе.

Меня отпевали в громадине храма, была я невеста, прекрасная дама.

Душа моя рядом стояла и пела, но люди, не веря, смотрели на тело.

Судьба и молитва менялись местами, молчал мой любимый и крестное знамя,

Лицо его светом едва освещало, простила его.

Я ему все прощала.

Весна задрожав от печального звона, смахнула три капли на лики иконы,

Что мирно покоилась между руками, её целовало веселое пламя.

Свеча догорела, упало кадило, Земля застонав, превращалась в могилу.

Я бросилась в небо за легкой синицей, теперь я на воле, я Белая Птица.

злетев на прощание, кружась над родными, смеялась я, горя их не понимая.

Мы встретимся вскоре, но будем иными, есть вечная воля, зовет меня стая.

Аспанда қарғалар, аспанның астында монахтар бар, мен олардың арасында кестелі көйлек киемін,

Мен ашық жерде жатырмын, жеңіл және әдемі, ал күн үлкенірек, ал жел жас.

Зәулім ғибадатханаға жерлендім, келін болдым, сұлу келіншек болдым.

Жаным қасында тұрып ән айтты, бірақ адамдар денеге сенбей қарады.

Тағдыр мен дұға орын ауыстырды, сүйіктім мен крест туы үнсіз қалды,

Оның жүзі нұрға әрең түсіп, оны кешірді.

Мен оған бәрін кешірдім.

Көктем қайғылы қоңыраудан дірілдеп, белгішенің бетіне үш тамшысын тамызды,

Қолдың арасында тыныш жатқанын, оны көңілді жалын сүйді.

Шам сөнді, құмыра құлады, Жер ыңылдап, көрге айналды.

Жеңіл ситке үшін аспанға жүгірдім, Енді боспын, Ақ құспын.

қоштасуға ызаланып, туыстарымды айналып, Күлдім, мұңды түсінбей.

Жақында кездесеміз, бірақ біз басқаша боламыз, мәңгілік ерік бар, үйір мені шақырады.