Вокзал - Юрий Шевчук, ДДТ

В хрупкой суете закатов и осин, под бледною Луной,

Не собрать лица у треснувших витрин, что празднуют со мной

Проводы земли, холодно душе от этой ерунды.

Вымерший вокзал.

Я бы всех послал, если бы не ты.

Было нипочём, стало горячо, а теперь — война.

Что тебе ещё, что тебе отдать, бледная Луна?

Вымерший вокзал закатов и осин да древние коты.

Родина моя, я бы всё послал, если бы не ты.

За перроном поля.

На плечах снег с дождём.

Белый поезд и я — уезжающий в нём.

Облака на мели, и не сдвинуть с Земли

Цепь далёких огней, мои мысли о ней.

Привокзальный буфет допивает стакан.

Стынет северный свет.

Кто здесь трезв?

А кто пьян?

В темноте с фонарем хрипло щурится мир

В щели тёплых квартир исчезающих в нём.

Күннің батуы мен көктеректердің нәзік шуында, бозғылт ай астында,

Менімен бірге тойлайтын сыналған терезелерге беттерді жинамаңыз

Жерді ұзатқанда, бұл сандырақтан жан суыған.

Өлі станция.

Сен болмасаң бәрін жіберер едім.

Ештеңе болмады, қызып кетті, енді соғыс.

Тағы не бересің, бозғылт ай?

Күннің батуы мен көктеректердің және ежелгі мысықтардың жойылған станциясы.

Отаным, сен болмасаң бәрін жіберер едім.

Дала платформасының артында.

Қар мен жаңбырдың иығында.

Ақ пойыз екеуміз соған кетіп бара жатырмыз.

Бұлттар құрлықта, оларды Жерден жылжыту мүмкін емес

Алыстағы шамдар тізбегі, ол туралы менің ойым.

Станцияның буфеті стақанды бітіреді.

Солтүстіктің жарығы аязды.

Мұнда кім ессіз?

Ал кім мас?

Қараңғыда, шырақпен, Дүние қырылдап көзін қысады

Жылы пәтерлердің жарықтарында оған жоғалып кетеді.