Умереть от любви - Ефрем Амирамов

Робко гладит душу тоска,

Ласково поют соловьи,

Почему ж ты так далека,

Для того ль полёт у любви?

Если песня выльется в стон,

Я просить прощенья готов,

Вянет нераскрытый бутон,

Нежной королевы цветов.

Где-то в безысходности лет

Скроются черты у лица,

И тебя как будто бы нет,

Как и нет на пальце кольца.

Почему ж предательский страх

Наполняет душу тоской?

Всё осталось в прошлом, где крах

Дарит чувствам вечный покой.

Знаю, не услышит уже

Бессердечная ничего,

Только нет покоя в душе,

Что желала лишь одного…

Многое нам в жизни дано,

Многое возьми и порви,

Всем нам умереть суждено.

Мне бы умереть от любви.

Меланхолия мұңның жанын сипады,

Бұлбұлдар ән салады,

Неге сонша алыссың

Махаббаттың ұшуы осы үшін бе?

Өлең ыңылдаса,

Мен кешірім сұрауға дайынмын

Ашылмаған бүршік солады,

Гүлдердің нәзік ханшайымы.

Бір жерде жылдардың үмітсіздігі

Бет ерекшеліктері жасырылады,

Ал сен жоқ сияқтысың

Саусақта сақина жоқ сияқты.

Неліктен опасыз қорқыныш

Жанды сағынышпен толтырады ма?

Бәрі өткенде, күйреген жерде қалды

Сезімдерге мәңгілік тыныштық сыйлайды.

Мен оның енді естімейтінін білемін

Жүрексіз ештеңе

Тек жан тыныштығы жоқ,

Бір ғана тілек...

Өмірде бізге көп нәрсе берілді,

Көп алыңыз және жыртыңыз

Біз бәрімізге өлу тағдыры жазылған.

Мен махаббаттан өлетін едім.