«Регги» - Ефрем Амирамов

Знаешь, я ведь тебя любил,

Все эти тридцать часов роковые.

Впервые искренне счастлив был,

Лишь потому что любил впервые.

Берег моря, осень и ты,

Ветер, как волны, о камни бьется.

Знаешь, где-то цветут цветы,

Но нам увидеть их не придется.

Знаешь, впервые за много лет

Я снова вдруг заболел мечтами.

Мне бы порвать свой зеленый билет,

Который жизнью встал между нами.

Зачем жизнь там, где живет мечта?

Как надоели и дом, и работа,

Был сон, мечта теперь — пустота

И об этом пустом забота.

Все то, что было, осталось там

Пусть в недалеком, но всё же в прошлом.

Как разорваться напополам,

Душа чтоб в праведном, тело же в пошлом?

Как, чтобы вдруг не сойти с ума,

Мне в ширпотребе жизни гниющей

Найти огонь, пред которым тьма

Расступится и опадет серой гущей.

Знаешь, я ведь тебя любил,

Все эти тридцать часов роковые.

Впервые искренне счастлив был,

Лишь потому что любил впервые.

Білесің бе, мен сені сүйдім

Осы отыз сағаттың бәрі өлімге әкеледі.

Алғаш рет шын бақытты болдым

Ол бірінші рет сүйгендіктен.

Теңіз жағасы, күз және сен,

Жел, толқын сияқты, тастарды соғады.

Білесің бе, бір жерде гүлдер гүлдейді,

Бірақ біз оларды көрудің қажеті жоқ.

Білесіз бе, көп жылдардан кейін бірінші рет

Мен кенеттен тағы да армандармен ауырып қалдым.

Жасыл билетімді жыртып алғым келеді,

Өмірмен арамызда тұрған кім.

Неліктен арман өмір сүретін жерде өмір сүреді?

Үйден де, жұмыстан да шаршадым,

Арман бар еді, енді арман бос

Және бұл бос алаңдаушылық туралы.

Бар болғаны сол жерде қалады

Алыс болмаса да, өткенде.

Қалай бөлуге болады

Сонда жаны әділде, тәні арсызда болады ма?

Қалай кенеттен есінен танып қалмау керек

Мен шіріген өмірдің тұтыну тауарларындамын

Қараңғылық бар отты табыңыз

Ол бөлініп, сұр қалыңдыққа түседі.

Білесің бе, мен сені сүйдім

Осы отыз сағаттың бәрі өлімге әкеледі.

Алғаш рет шын бақытты болдым

Ол бірінші рет сүйгендіктен.